Panik atak ilk nasıl başladı? - N.S: Burun ameliyatı olmuştum, ameliyatlı şekilde konsere gittim. Uçakta, kulaklarımda dayanılmaz bir acı oldu. Kulaklarımdan kan geliyor zannediyorum. Arkadaşlarıma 'Bir şey mi var?' diye soruyorum. 'Yok,' diyorlar. Boynuma kadar acıyor, hiç duymamıştım o güne kadar öyle bir acı. Eve geldim, gazetede kendimle ilgili kötü bir şey gördüm. Yattım, uyumaya çalıştım. Ama hızlı kalp atışı, kafamda bir basınç hissediyorum, titriyorum. Bir ay boyunca üç günde bir böyle oldu. Doktor araştırmaya başladım. Anladım ki aslında ben hayatım boyunca delirmekten, kontrolümü kaybetmekten korkmuşum. O çok büyük bir patlamaymış, aslında o kayıt yıllarca ufak ufak dolmuş. Kendimi anlatamamak, ifade edememek, içimde volkanların patlaması falan bunların hepsi birikmiş birikmiş, o gece patlamış. Doktor 'Panik ataksın,' dedi. Uzun süre tedavi gördüm. - Ne öğrendiniz bu terapilerden? - N.S: Kendimle baş başa kalmak beni korkuturdu. Terapilerden sonra kendimle baş başa kalmayı öğrendim. Çok da derine dalmak gerekmediğini... Aslında çok da yüzeyde olmayı sevmem ama ortalarda bir yerde olmanın daha doğru olduğunu düşünüyorum. Lara Fabien ruhuma iyi geliyor. Müzik bana terapi oluyor.