Yaz
bitene, daha doğrusu Bodrum'dan İstanbul'daki evimize dönene kadar aklımda hep şu soru vardı; "Acaba Ayşekiraz dönünce artık yatağında kendi başına uyuyabilecek mi?" Kızım üç aylıkken kendi odasında uyumaya başlamış, ama bir yaşından itibaren beni geceleri uyutmaz olmuştu. Uykuya daldıktan bir iki saat sonra yanıma gelmek istiyor ve yalnız uyumayı reddediyordu. Onu yanıma almamak için direndimse de başarılı olamadım, zira her seferinde tam uykuya dalmak üzereyken diğer odaya koşmak zorunda kalmam beni bitirdi! Uykusuz, halsiz ve gergindim. Sonunda kızım benim yanıma, babamız diğer odaya taşındı. Birlikte yatmaya başlayınca, tüm sorun ortadan kalktı. Gece bir iki kez meme emmek için uyanıyor, sonra mışıl mışıl uykusuna devam ediyordu. Bu durumdan yaklaşık dört-beş ay sonra sütten kestiğimde de fazla bir problem yaşamadım. Üç gece inatla ağladı ama sonra "Madem koynunda uyuyorum, o zaman süt vermesen de olur," dercesine bu kez göğsüme biraz daha sokularak benimle uyumaya devam etti. İtiraf ediyorum, bu durum bir ay öncesine kadar, yani tam bir yıl üç ay sürdü. Ama kararlıydım, Bodrum dönüşü Ayşekiraz'ı kendi yatağında uyumaya ikna edecektim. Endişelenmeye başlamıştım, "Mümkün değil artık yanından hiç ayıramazsın," diyordu çevremdeki birçok insan. Gerçi bana kalsa, birlikte çok güzel uyuyorduk. Ona sarılmak, sıcaklığını ve kokusunu duymak muhteşemdi.
GECE GÜNDÜZ YAKIN TEMAS İSTİYORLAR
Neyse ki korktuğum ya da söylenenler gibi olmadı hiçbir şey. Kızım İstanbul'a döndüğü ilk gece kendi odasında uyumaya başladı ve bu yeni düzene hiç itiraz etmedi. Şimdi de gecede bir iki kez uyanıp "Annee, annee!" diye beni yanına çağırıyor, ama bir sarılıp iki 'piş piş' yaptıktan sonra uyumaya devam ediyor. Düşünüyorum eğer yalnız uyumayı beceremeseydi, benimle uyumasına izin vermekle çok büyük bir hata yapmış olacak mıydım? Bence "Hayır." Ama ne mutluyum ki benim gibi düşünen doktor ve uzman psikologların sayısı giderek artıyor. 'Doğal ebeveynlik' i savunan uzmanlar, çocuğunuzla belli bir yaşa kadar birlikte uyumanıza izin veriyor, hatta bunu tavsiye ediyor. Bebeklerin bağlanma ihtiyaçlarının çok güçlü olduğunu gören uzmanlar, ilk birkaç yıl boyunca hem gece hem gündüz çocukların yakın temasa çok ihtiyaç duyduklarını, bunun onlar için yaşamsal ve haklı bir ihtiyaç olduğunu söylüyor. Cenevre Üniversitesi'nde insan biyolojisi üzerine master, Kaliforniya Üniversitesi'nde ise psikoloji doktorası yapan ve bu üniversitede 'Bilinçli Ebeveynlik Enstitüsü'nü kuran Aletha J. Solter bir kitabında şöyle anlatıyor: "Bazı çocuk yetiştirme uzmanları, bir kez anne babalarının yatağına alınan bebeklerin bir daha ayrılmak istemeyeceklerini belirtir. Bu uyarı, çocukların yakınlık ve güvenliğine ihtiyaçları olan ilk birkaç yıl için doğru olabilir. Yine de çocukları bağımsız olmaları için zorlamamız gerekmez. Çocuklar ilk yıllardaki ihtiyaçlarından kurtulduklarında kendi tempolarında bağımsızlıklarını kazanır." Anne babaların üç yaşından sonra bile çocuklarıyla yattığını duyan birçok kişinin kafasına takılan bir soru da ensest. Ama bu endişelerin de temelsiz olduğunu savunuyor Solter ve ensestin çocuğun nerede uyuduğundan çok, kendi geçmişindeki taciz öyküsüyle ilişkisi olduğunu belirtiyor. Daha mantıklı bir teori de küçük çocuklardaki ensest eğiliminin normal ya da kaçınılmaz olmadığı, nedeninin karşılanmamış ihtiyaçlar olduğu... "Çocuklar bebekliklerinde ebeveyninin vücuduna yeterince dokunabilse ve yakın olabilse, onların bedenine karşı bu tür arzular duymazlar," diyor Solter. Aksine bir çocuk ihmal edilir, sıcaklığa güçlü bir ihtiyaç duyar ve bu ihtiyacını ebeveyniyle karşılayamazsa, bu durumda sevgi ihtiyacıyla cinsellik karışır ve sevgi ihtiyacından ensest eğilimler doğabilirmiş. Yani anladığım; bırakın çocuğunuz sizle uyusun ve size dokunsun. Endişeye gerek yok!
