Anneler gününde A Haber'in sorularını yanıtlayan Samire Ali Nezhad, vicdanının artık rahat olduğunu söyledi.
Abdullah Hüseyinzade, 2007'de 18 yaşındayken, İran'ın Mazandaran Bölgesi'nde çıkan bir sokak kavgasında arkadaşı Balal tarafından bıçaklanarak öldürülmüştü. Balal idama mahkum edildi; İran yasaları kurbanların babasına katilini affetme hakkını verirken, eşi de bu kararı acılı anneye bıraktı. Abdullah, kaybettiği ikinci oğluydu; en genç oğlu 11 yaşındayken bir motosiklet kazasında ölmüştü. Acılı anne anneler gününde duygu ve düşünceleri ve idam sehpasında yaşadıklarını A Haber'e anlattı.
VİDEOYU İZLEMEK İÇİN TIKLAYIN
"KATİLİ BAĞIŞLAMAYI DÜŞÜNMÜYORDUM"
İdamın yapılacağı gün hapishaneye gittim. Hapishanenin bir odasında eşimle ne yapacağımızı konuştuk. Moral olarak çok kötüydüm ve titriyordum. O sırada oğlumun katilini affetmeyi düşünmüyordum.
"İNSANLAR BENİM AFFETMEMİ BEKLİYORDU"
Darağacının da olduğu alana çıktığımızda, orada yaklaşık 3000 kişi toplanmıştı. Orada o insanlarla konuşmam gerekiyor diye düşündüm. Oradaki insanlar da benim affetmemi bekliyorlardı. Oradaki insanlarla konuşup görüşlerini almak istedim. Aslında onların affetmemi istediklerini biliyordum, her halleriyle bunu bana yansıtıyorlardı.
"6 YIL BOYUNCA KİN VE NEFRET BESLEDİM"
Olayın üzerinden 6 yıl geçmişti, 6 yıl boyunca içten içe yaralıydım, üzülüyordum. Kesinlikle o çocuğu affetmeyi düşünmüyordum. Ona yönelik içimde kin ve nefret oluşmuştu. O sırada çocuğu darağacına getirip sehpaya çıkarttılar. O an, çocuk bana ismimle seslenerek "ne olur Samire Teyze beni affet" diye yalvarmaya başladı. Ben o kadar sinirliydim ki "hayır, sen benim çocuğumu affedin mi ki, sen benim çocuğumun gençliğini düşündün mü ki ben seni affedeyim" diye cevap verdim. Ama o anda sanki başımın üzerine bir nur indi ve iki el beni o çocuğun yanına itmiş gibi hissettim.
"TOKAT ATTIM, KİNİM KAYBOLDU"
Çocuğun yanına gittim ve birden bire yüzüne hızlı bir tokat attım. O kadar hızlı bir tokattı, o çocuğu yere bile düşürebilirdi. O tokadı attıktan sonra, birdenbire o çocuğa yönelik 6 yıldır içimde biriken kin kaybolup, eriyip gitti. İçim çok farklı duygularla doldu. Eşime seslendim, sandalyenin üzerine çıktık ve birlikte o çocuğu idam sehpasından indirdik. O günden sonra içimde çok farklı bir huzur oldu içimde. Kendimi sanki Allahü Teala'ya daha yakın hissediyordum. Daha önce hissettiğim beni geren kin nefret duygularından tamamen kurtulmuştum. Şimdi de kesinlikle o duygulara takılmıyorum ve çok mutluyum.
