Bazen kanatlarım olsun istiyorum.
Uçtu, uçtu Ayşe uçtuuu...
Bazen herkes sussun istiyorum.
Bazen gün ortasında geceyi özlüyorum.
Bazen karşımdakinin saçını başını yolasım geliyor, medeniyim ya; yapmıyorum.
Bazen "Keşke hemen ölsek de şu öbür dünyada hesaplaşıversek" diyorum. Hani öyle bir durum varsa, şimdi olsun, hemen olsun "Cehennemde cayır cayır yansınlar" diyorum.
Bazen ummadığım kadar sakin oluyorum.
Bazen ummadığım kadar sinirli...
Hatta bazen boşu boşuna sinirlendiğimin farkında olarak; bile bile sinirli...
Bazen söz verdiğim için pişman oluyorum. "Söz veremem" demeyi öğrensene kızım!

BAZEN DUYMUYORUM
Bazen başımın üstünde bir rüzgar esiyor ve evimin kadını, çocuklarımın anası olmak istiyorum ama hemen vazgeçiyorum.
Bazen karşımdaki konuşuyor, ben duymuyorum.
Bazen "Karnım çok ağrıyooooo" mazeretinin 30 yaşımda da işime yaramasını bekliyorum.
Bazen reklamlardan nefret ediyorum.
Hele şu 118'le başlayanlar.
Bazen çocukluğumu hatırlamaya çalışıyorum, uykum geliyor.
Bazen sahip olduğum ya da olduğumu sandığım ne varsa İstanbul'da bırakıp sevgilimin yanına koşmak istiyorum.
Aramızda kalsın, bazen "Sevgilim" derken korkuyorum.
Bazen kararsızlar kraliçesi oluyorum, bazen saniyede beş karar alabiliyorum.
Hmm... Karar verilir mi yoksa alınır mı? Offf neyse...
Bazen 65-70 yaşıma gidip bir göz atmak istiyorum, beğenirsem kalırım, beğenmezsem kalmam hesabı.
Bazen saçmalamaya bayılıyorum.
Bazen saçma esprilere sinir oluyorum.

BAZEN İÇİM KISALIYOR
Bazen kendimden beklemediğim şeyler yapıyorum, bazen en beklediklerimi yapmıyorum.
Kendimi bile yanıltabiliyorum.
Valla ne yalan söyleyeyim, bazen yazımı yollarda yazmak zorunda kalıyorum.
Şimdi Haliç Köprüsü'nü geçiyorum, bir radyo programına gidiyorum ve geç kalmaktan korkuyorum.
Bazen yazıları kısa kesiyorum.
Uzatacak bir şey bulamıyorum.
Bazen içim kısalıyor, diyecek söz bulamıyorum.
Ya aslında bazen "Kendimi kessem ne iyi olur" diyorum.