Fındıklı'dan takım halinde geçen itfaiye araçlarının siren sesini ta Cihangir sırtlarındaki evimden duydum. Hemen telsizime kulak kabarttım ve yangının Galatasaray Üniversitesi binalarında olduğunu öğrendim. Fotoğraf makinelerimi hazırlarken gazete yazıişlerinden de arayıp olay yerine gitmemi istediler zaten. 5 dakika sonra motosikletime atlamış yola koyulmuştum bile. İstanbulluların yüreğini de beraber yakan yangın yerine ulaşmam uzun sürmedi. Her yanda telaş, panik, ağlayan öğrenci-öğretim üyesi gurupları, meslektaşların bu guruplara uzattıkları mikrofonlar, görüntü avına çıkmış kameramanlar, güvenliği sağlamaya çalışan emniyet güçleri, endişeli yüzler halinde seyirci saflarında yerini almış semt sakinleri.
MANZARA DEHŞETTİ
Kentin pek çok bölgesinden toplam 45 itfaiye aracıyla müdahale sürüyor denizden de söndüren gemilerinin takviyesi geliyordu. Güvenlik şeridinin kısıtlı görüş alanı içinde pek bir görmek, dolayısıyla görüntü alabilmem mümkünsüzdü. Bir şekilde içeri girmeyi başarabilen tek gazeteci oldum. Kıyıya indiğimde gördüğüm manzara dehşetti. Bir tarih gözümün önünde eriyip yanıp kül oluyordu. İtfaiyecilerin akladurgunluk verecek özverili çalışmalarına en yakından göz tanığı oldum. Merdiven üstlerinden, yan pencerelerden, alt kat girişinden su ve köpük basıyorlar, denizden müdahale eden ekiplerin yaktığı pojekktörler ışığında kısmen rahat çalışıyorlardı. Okul bahçesi su ve köpükten oluşan bir gölete dönmüştü. Yanan binanın ana giriş kapısından ise çağlayan şeklişne dönüşmüş sular akıyordu. Uzun uzun görüntü aldım, fotoğraflar çektim. Yangının az ötesindeki gönderde dalgalanan Galatasaray bayrağını görünce duygulanmamak elde değildi ve az önce ağlaşırken gördüğüm pek çok genç öğrenci gibi ben de gözyaşlarıma hakim olamadım.
ÖĞRENCİLERİN GÖZYAŞI
Okullarının alev alev yandığını gören bazı öğrenciler gözyaşına hakim olamadı. Gözde Pamuk isimli öğrenci "Okulu böyle yanıyor görmek içimizi kanatıyor"dedi.
