Kimseye yalan söyleyecek halim yok. Acı geçmiyor. Ben hep kendimi bir çınar ağacına benzetiyorum; dışarıdan iyi görünüyor, yapraklar falan yerinde ama içi boş. Kerem'in vefatından beri hep aynı şeyi söylüyorum: Bir roman okusaydım ya da bir Türk filminde görseydim artık bu kadar da abartılmaz amma da uydurmuşlar derdim. Asla kabul edemezdim. Ama işte hayatta oluyormuş; onu öğrenmiş olduk. HSBC'nin önünden geçerken başımı önüme eğerim, hiç o tarafa bakamıyorum. Kerem'le çok gittiğimiz bazı yerlere gidemiyorum. Mesela Kerem'in vefatından beri hiç sinemaya gidemiyorum. Bir ara huzurevine yatmayı düşündüm. Ama o da zor. Hep söylüyorum; benim bugün ayakta durmama neden, benim dostlarımdır. Biz Kerem'le hep dost biriktirdik. Bir oyunda 15 cümle söyleyip ertesi gün 'ünlü oyuncu' diye yazılan mankenler var. Doğrusu işi bu olmayan, bunun eğitimini görmemiş kişilerin oyunculuk yapmasına karşıyım. Ama tabii kimsenin tekelinde değil bu iş. Ancak onlar da içlerinde ayrılıyorlar. Kıvanç Tatlıtuğ oyunculuğa ilk girdiğinde sinirleniyordum, kızıyordum; ne işi var bunların burada diye. Aynı şekilde Kenan İmirzalıoğlu'na da... Ama onlar işe sarıldılar, çalıştılar, azmettiler ve çalışmaktalar. Dersler alıyorlar, kendilerini ilerletmek için çabalıyorlar. Onlara şapka çıkarıyorum. Onlar ayrı, onlara çok saygım var. Ben, çaba göstermeyenlere kızıyorum. Kıvanç Tatlıtuğ'a bayılıyorum. 'Kelebeğin Rüyası' filminde müthişti. Ben; bu Türk mü, bizim oyuncumuz mu, Hollywood'dan mı geldi acaba diye bakıyorum. Müthişti. Kendini çok iyi yetiştirdi. Hayranlıkla izliyorum onu.
