Çocukluğuma dair hatırladığım neredeyse hiçbir şey yok. Ebeveynlerim çalıştığı için babaannemin elinde büyüdüm. İnsanlar, çocukluklarına dair bir şey anlattıklarında çok üzülüyorum. Kendimi tanımam için hatırlamam gerekli düşüncesiyle, 'Travmatik bir şey mi yaşadım da, bu kadar unuttum acaba?' diye bir psikoloğa bile danışmıştım. Geçmişimi soranlara 'Aşk Tesadüfleri Sever' filminin DVD'sini verebilirim. Babaannemin Ankara Gazi Mahallesi'nde bahçeli evi vardı. Film tam orada çekilmiş; başroldeki karakterin adı da 'Deniz'! Okuldan mezun olduklarında yaptıkları yumurta savaşları falan bire bir yaşadığım şeyler. Filmdeki kız; oyuncu olmak istiyor, ilk oyununu Şinasi Sahnesi'nde oynuyor. Aynı benim gibi! Hayatımdaki esas dönüm noktası, 'Yaprak Dökümü' oldu. Oradaki karakter oyunculuğu; elimdeki malzemeyi değerlendirmek, senaryoyu anlayabilmek ve paslaşabilmek adına çok fazla olanak sağlıyordu. 'Yaprak Dökümü'nden sonra gene bir çarşamba gecesi geleneğine döndüm; 'Muhteşem Yüzyıl'da rol aldığım için çok mutluyum. Tarihi bir projede yer almak, genelde ancak tiyatro sahnesinde nasip olur. Hem o kostümlerin içinde olma fikri de çok cazip. Üstelik kostümlerin üstü dar, altı genişmiş. Kiloyu bölgesel alan biri için bulunmaz nimet! En büyük arzum; ileride öğrenci de yetiştirebileceğim bir tiyatro sahibi olmak. Çoğalmış olmayı istiyorum; beni anlayan, hiçbir şey söylemeden, kendimi yırtmam gerekmeden hayatı birlikte algılayabildiğim bir aile kurmuş olmayı istiyorum... Avukat ya da gazeteci olma hevesindeydim ama avukatlığın öyle filmlerdeki gibi anarşist ruhla, savaşçı bir şekilde havalı savunmalar yapmak olmadığını anladığımda fikrim değişti.
Arkadaşlarım duvarlarına Tarkan posteri asarken, ben Can Dündar hayranıydım. Benim için Zuhal Olcay çok önemli bir sanatçıdır. İlk röportajlarımdan birinde "Zuhal Olcay dendiğinde nasıl içim titriyor, gözüm parlıyor, saygı duyuyorsam; onun yaşına geldiğimde, genç oyuncular da benim için aynı şeyi hissetsin isterim" demiştim.
