Anadolu yakası çocuğuyum; şu anda Erenköy'de yaşıyorum. Benden sekiz yaş küçük bir kardeşim var. Çocukken ne zaman bahçeye inmek istesek, annem camdaydı çünkü trafiğin çok aktif olduğu bir yerde oturuyorduk. Komşuluk da kalmamıştı. Haliyle sokak kültürünü bilen bir çocuk olmadım. Aşık olmaya çok yakın bir insanım. Ama bu bahsettiğim; 'O da bana aşık olsun, birlikte mutlu olalım' şeklinde bir mevzu değil. Ben aşık olma duygusunu seviyorum, hatta haberi bile olmasın o insanın. Altı aydır kendimi aşık olacak kadar dingin hissetmiyorum. Eskiden en azından birini keşfedebilecek ve oturup konuşabilecek bir zamanım vardı. Çok sorumluluk her zaman insanı başka bir yere götürüyor. 'Bir de onu mu düşüneceğim' durumu var; iş benim için çok daha önemli. Bu da hırsla alakalı değil; 'Doksanlar' dizisinde bana çok büyük bir sorumluluk verdikleri için... Benim çocukluğum ne teknolojinin hakim olduğu bir döneme denk geldi, ne de mahalle kültürü tamamen bitmişti. Geçiş döneminde büyüdüm diyebilirim. O yıllarda ya ders çalışıyorduk ya da hayatımızda bir hobi oluyordu. Büyüme çağımda benim için en önemli şey; spora yönelmem oldu. O dönemde farklı spor dallarını deneyip voleybolda karar kıldım. Sinirlendiğimde acaba karşımdakini kırar mıyım diye düşünemiyorum. Bunu kötü bir huy olarak görüyorum. Çok sabırlı bir insanım ancak sabrım bana bazen zarar veriyor. 'Bazı şeyleri biriktirmeden karşımdaki kişiyle paylaşsam da kalp kırmasam' dediğim zamanlar çok oluyor.
