Zor günleri geride bırakan usta sanatçı Harun Kolçak, son dönemde yaşadıklarını ve hayatının bilinmeyen yönlerini Esquire Dergisi'ne anlattı:
Yaşadığım çok zorlu bir süreçti, yoğun bakımdaki 1.5 ayımı hatırlamıyorum bile. Bu süreçte sağlığın ve kendimin gerçekten çok önemli olduğunu öğrendim. Çünkü benden bir tane var; senden de bir tane var. Daha hoşgörülü, daha huzur arayan, elindekilerin değerini daha iyi bilen bir adama dönüştüm. İçimde çok güçlü bir inanç var. İnsan dünyayı kendisinin zannediyor. Oysa doğanın bir parçasıyız biz.
Müzikle çok iç içe bir çocukmuşum. Bana 'Git, Zeki Müren'in plağını koy!' derlermiş, gidip onca plak içinden onu bulup koyarmışım pikaba. Ben üniversite okumadım. 'Müzisyen olacağım' dedim. 'Bundan daha yüksek bir şey yok içimde.' Babam bunu kabul etti, rahmetli annemse kıyameti kopardı. Okumamı istiyordu ama ben 'Üniversiteyi bitir, evlen' gibi normlara uyan bir adam değilim.
Yorumcu olarak 25'inci yılım. Öncesinde bas gitaristtim. Ferdi Özbeğen, Zülfü Livaneli, Erkin Koray ve Gönül Yazar'ın albümlerinde çalmıştım. Solist olmayı kafama Sezen Aksu soktu. Çok etkileniyordu sesimden, hatta ben söylerken tüyleri diken diken olurdu. Sonra, 'Sana albüm yapalım' dediler.
'Gir Kanıma' patladığı zaman insanlar üzerime koşuyordu, ben de mağazalara falan kaçıyordum. Hayattan meşhur olmak, çok para sahibi olmak gibi beklentileri olan biri değildim çünkü. Elimden geldiğince istediğim hayatı sürdüm.
Ortalarda gezinmeyi sevdiğim için ona uygun bir hayat kurdum. Çünkü tepelere çıktığınız zaman çok yıldırım çekiyorsunuz. Orada tek kişiye yer var. Ünün güzel yanları da var. Geçenlerde bankaya gittim, 'Yanımda kimliğim yok' dedim, 'Olsun o zaman bir şarkı söyleyin' dediler.
Beste yapmaya devam ediyorum
Hayat bana ne getiriyorsa kabullenmeye çalışan bir adamım. Yaşananların muhakkak bir nedeni vardır diye düşünürüm. Ben buradan ne çıkartacağım, ne öğreneceğim diye bakarım.
Sevilmek çok güzel bir şey. Yaşadığım süreçte ne kadar sevildiğimi gördüm. Bu kadar beklemiyordum. Çok etkilendim, çok duygulandım. Şarkılar, yaşananlardan çıktı. Sadece benim yaşadıklarımdan değil, bana anlatılan şeylerden de. Mesela 'Dualarım Yoluna'yı asker bir çocukla nişanlısının bana anlatılan telefon konuşmasından sonra yazdım.
Müzik; yaşamak, nefes almak, amaç. Uykuya dalmadan önce hâlâ kafasında melodiler dönen bir adamım. Benim için yalnızca müzik var.
Geçmiş, o kişileri bir daha göremeyecek olmak beni biraz acıtıyor. Bağlanmaktan ürken bir yapım var. Eskiden kayıtsız şartsız bağlanan biriydim ve sonra bu bana çok acı veriyordu. O yüzden evimde anneciğimin resmi dışında resim bulundurmam; vefat eden birinin telefonunu hemen silerim. Görmek istemiyorum çünkü, acı veriyor bana, katlanamıyorum.
İnsan olmayı hâlâ öğreniyorum. Surette değil, manada insan olmayı...
Yine beste yapıyorum. O besteler ne olacak, merak ediyorum.
Ben askerde adam oldum. Askere gittiğimde şaşkın tavuk gibi dolanıyordum ortalıkta, çünkü anne bağımlısı bir adamdım. 'Yemek yiyelim' dediler, annemin haşladığı tavuk çıktı, hüngür hüngür ağlamaya başladım.
Acılarla büyüyoruz, acı bizi adam ediyor
Hayatımın dönüm noktaları: Onno'nun orkestraya katılmamı teklif etmesi, annemin vefatı, hastalanmam ve bu süreç. Bunlar çok büyük virajlar. Ama bunlardan anlam çıkarmak önemli. Yani 'Allah'ım neydi günahım' diye yakınmak yerine şarkının ikinci mısrasını söylemeli: 'Ben nerde yanlış yaptım'
Katlanamadığım enerji vampiri insanlar var. Hep dertlerini anlatırlar. Ben hastaneye yatmasaydım bu süreci hiçbiriniz duymayacaktınız. Çünkü insanları rahatsız etmeyi sevmiyorum.
Dert dinlerim, sonra kişiyi kendi haline bırakmak gerektiğini düşünürüm; acısını yaşamalı. Çünkü acılarla büyüyoruz, bizi acılar adam ediyor.
En mutlu olduğum an, babamın bana ilk gitarımı aldığı andı.
Bir elimdeki dövmede 'baba', diğerinde 'anne' yazıyor. Bileğimde de Göktürk alfabesiyle 'Harun Kolçak' yazıyor. Bir ara kökenlerimizle çok ilgilenmiştim, olayı Mu kıtasına kadar götürdüm. Dövmeyi de o zaman yaptırdım. Tedavi sürecim bitince yeni bir dövme daha yaptıracağım.