"Luiz: Bu ahtapot gerçek değil, değil mi?
Anne: Yoo, gerçek.
Luiz: Konuşamıyor, kafası da yok. Denizdeyken kafası vardı.
Anne: Kafası balıkçıda.
Luiz: Adam kesti yani onu; niye kesti ki?
Anne: Biz yiyelim diye.
Luiz: Biz hayvanları yersek onlar ölür, Neden yiyoruz?
Anne: Hem yiyip, hem de sevebiliriz.
Luiz: Neden ölüyorlar ki? Ölmelerini istemiyorum. Korumalıyız onları, yememeliyiz. Neden ağlıyorsun?
Anne: Etkilendim senden.
Luiz: Güzel bir şey yaptığım için mi?"
MERHAMET VE VİCDAN
Bu diyaloglar; okunduğunda, videodaki etkiyi yaratmıyor.
Youtube'a 'Little Boy Explains Why He Doesn't Want to Eat Octopus' yazıp videoyu izleyin. 4-5 yaşlarındaki Luiz'den etkilenmemek imkansız...
Annenin titreyen sesini ve Luiz'in "Neden ağlıyorsun?" sözünü duyana kadar, bu videonun kurmaca olduğunu düşündüm.
Eğer kurmacaysa da, bu yılki 'En İyi Erkek Oyuncu' adayım Luiz... Oscar'lık oynamış yani...
Vallahi bu video, 'Denizden babam çıksa yerim' diyen beni bile etkiledi.
Ama vejetaryenlik tartışmasına girmeyeceğim; Luiz de büyüyünce ahtapot yer belki.
Bu videoda asıl, vicdanın en saf halini görüyorsunuz. Hayat bir yol ise; başlangıçta depomuz merhamet ve vicdanla dolu.
Hayat denen bu uzun yolculukta, depodaki merhamet duygusu yıllar geçtikçe azalıyor.
Bazısı daha yolun başında gazı köklüyor, depoyu boşaltıyor ve bir kalpsize dönüşüyor.
Bazıları da sanki LPG taktırmış gibi merhametinden gıdım gıdım harcıyor.
