Pazartesi akşamı hayatımda ilk kez bir ödül töreni izledim. Tören, yarışma izleyicisi değilimdir ben. Öyle saat kurayım, kalkıp Oscar seyredeyim, yok Eurovision kovalayayım, işim olmaz benim.
Ama tamamen denk düşüp izlediğim 4'üncü Yeşilçam Ödülleri Töreni beni pek eğlendirdi doğrusu...
Demet Akbağ'ın eşi Zafer Çika'yla, Çeşme Ilıca'da bir köftecideyiz.
Hafta sonu Demet ve Ali de buradaydı hatta. Onlar döndüler. Zafer, Alaçatı'daki evin tadilatı için burada kaldı. Kendisi 20 yıllık çok yakın arkadaşımdır benim...
Akşamüstü arayıp "Öncel bana balıktan fenalık geldi, et yiyecek yer bulalım kendimize" deyince; Ilıca'da Kumrucu Şevki'nin karşısındaki, hem kasap, hem minik bir restoran olan Sofra'yı bu sayede keşfetmiş olduk.
OSCAR TÖRENİ'NİN KOPYASI
Burnumun dibindeki, hemen her gün önünden geçtiğim yeri daha önce nasıl fark etmemişim, hayret! İçeride tek müşteri biziz... Bir de mekan sahibi, eşi ve hem aşçımız hem garsonumuz olan Mehmet var. Dekorasyon sıcak, ortam şömineli, tam ev rahatlığı...
Geniş geniş yayılıp söylüyoruz köfteleri, açıyoruz bir 35'lik ve de ardından NTV'yi... Ve onun kılığı, bunun eblehliği, şunun yeteneği, öbürünün kabiliyet düşkünlüğü derken, dedikodu yapa yapa saatlerin nasıl geçtiğini anlamıyoruz.
Eh bir de sonunda Demet ödülü kapınca, keyfimiz kaymaklı oluyor, hemen telefona sarılıp Çeşme-İstanbul mutluluk hattı kuruluyor.
Efendim şu aşağıdakiler de benim ilk tören notlarım oluyor:
Türkiye'nin Oscarlar'ı olarak tanıtılan tören, gerçeğinin birebir kopyası olarak tasarlanmış.
Hani "Tören törendir işte, ne kadar farklı olabilir" diyeceksiniz ama ayrıntılar bile atlanmamıştı yahu!
Örneğin; girişte Burcu Esmersoy'un ünlüleri yanına çekip (Oscar'daki gibi) kılık kıyafetleriyle ilgili konuşturmaya çalışması sakil ve gülünçtü.
Devlet erkanına söz vermek ve onları konuşturmak için daha törenin başında işin gazını kaçırdı. Ne gerek vardı?
Böyle bir gecenin heyecanı ve temposu yüksek olmalı. Ama sunucu seçimleri öyle yanlıştı ki; ne Cansu Dere, ne de Halit Ergenç giriştikleri işin farkında değil gibiydi. Dere'ye burada özellikle bir madde bahşedelim:
Bildiğin berbattı! İki lafı bir araya getiremedi, elindeki kağıtta yazanları bile okuyamadı, donukluğuyla salonu üşüttü.
İyi bir oyuncu, iyi de bir hatip olmalı! Belagatı sağlam, konuşması akıcı, kendine güveni her ortamda tam olmalı. Bizimkilerin yüzde 90'ı bu konuda sınıfta kaldı. Onlar mikrofon başında kem küm ettikçe, benim içime bir sıkıntı çöktü.
Hiçbir zaman kendi sesiyle oynamamış, başkalarının emeğinin ekmeğini yemiş Nebahat Çehre'ye verilen ödül, kendisini oracıkta madara etti. Çehre, elindeki ödülü mikrofon zannedip ona konuşmaya kalkınca; ne Valide Sultan karizması kaldı ne de Firdevs Yöreoğlu havası.
Kostümü de ayrıca faciaydı. Ne o öyle, kuyruklu palto gibi!
CEM'İN RÜZGARI YETER
Ödüller çok adil bir sistemle, şaibeye yer kalmayacak şekilde oylandığı için gerçek sahiplerini buldu bence. Bu arada Zaf'la "Kesin bu alır" deyip de yanıldığımız hiç olmadı. Bize de kendi kendimizi tebrik etme imkanı doğdu.
Sadece Tuncel Kurtiz, adam gibi 'kazanan anonsu' yapabildi.
Diğerleri cümleyi doğru kurmaktan bile acizdi.
Cem Yılmaz oyunu olduğu için salonda değildi ama gönderdiği video kaydıyla, geceye katılanlara; "Rüzgarım yeter" dedi.
Ve bir ödül töreni biterken; "Fena değilmiş, bundan sonrakileri de kaçırmayayım bari" denildi.
Gece, kahvelerle sona erdi.
