Bu hafta İstanbul'dayım...
Bu şehirde bahar bir başka oluyor.
Üstünüzdeki o kıştan kalma kasveti şöyle bir silkinip atarsınız, içiniz coşku ile dolar ve âşık olmak istersiniz ya.. Baharın dayanılmaz hafifliği, hormonlarınızın yarattığı kıpırdanma ile rastlaşınca, bol gönül sancılı aşkların içinde buluverirsiniz kendinizi...
Hayal kırıklığına uğratmayacak sevgiyi veya en iyi arkadaşı bulduğunuza inanırsınız.
Anladığınızı ve anlaşıldığınızı hissedersiniz.
Sonra... Sonra yavaş yavaş elinizden kayar gider o emin olduğunuz şey...
Aşk çok güçlü bir enerji..
Eğer bu enerjiyi nasıl kullanacağınızı bilmezseniz, sancılı bir tecrübe sizi bekliyordur.
Tutkulu bir aşka kesinlikle karşı değilim. Hatta bu duygunun hayatta bir kez olsun yaşanması gerektiğine inanıyorum.. Ne yazik ki ayağının yerden kesildiği, seni senden alan bu duygunun sonu hep hayal kırıklığı...
Kimi sadece değiştirmek istediği kişiye âşık olur.
Kimi kendinde olmayan özelliklere sahip olanı ister.
Kimi korunma ihtiyacı yüzünden sever.
Kimi için aşk, kendi yalnızlığından kurtulabilmek...
Kimi için ulaşılamayan...
Kiminin aşkı magazin sayfalarında yazılıp çizildikçe beslenir.
Terapistlere göre bunlar 'aşk bağımlılıkları'...
Bana göre 'Otuzlu yaşlarım..'
AŞK İNSANI İKİYE BÖLER
Âşık oldugunuz kişinin sizi tamamlayan yarınız olduğuna inanırsınız.
Halbuki tam tersi... Âşık olunca ikiye bölünüyorsunuz.
Einstein'ın dediği gibi "Kadınlar erkeklerin değişecegini ümit ederler.
Erkekler de kadınların değişmeyeceğini...
Sonuçta her iki taraf da hayal kırıklığına uğruyor."
Karşınızdakinin beklentilerinizi karşılayacak kapasitesinin olmadığını anlayınca, dünyada gerçek sevginin olmadığına inanırsınız...
