O Ses Çocuklar'ı yeni neslin tercih, beğeni, talep ve alışkanlıklarını öğrenmek için bir 'laboratuvar' gibi görüp öyle izliyorum.
Şunu hemen söylemeliyim ki; pırıl pırıl, donanımlı, ne istediğini bilen ve hepsinden önemlisi son derece özgüvenli bir yeni nesil geliyor.
Birkaçı hariç, ünlü sanatçılara öykünmek yerine 'kendileri' gibi olmayı, izleyenleri kendi kişilik ve ses özelliklerinden haberdar etmeyi istiyorlar.
Bir de kendilerine şimdiden çizdikleri yol ve belirledikleri kariyer hedefleri beni çok şaşırttı.
Bize o yaşlarda 'Büyüyünce ne olacaksın?' diye sorduklarında 'Öğretmen, polis, doktor, asker' gibi klasik yanıtlar verirdik. Şimdiki çocuklara aynı soru yöneltildiğinde 'Müzik psikoloğu' veya 'Anestezi uzmanı' filan deyip ekran karşısındaki bizleri dumura uğratıyorlar...
Bu hafta iki yarışmacı vardı ki, beni kendilerine hayran bıraktılar. Güneydoğu'ya özgü tüm gırtlak özelliklerini ses tellerine bilgisayar programı gibi yükleyen Jiyan ve gelecekte dünya starı olmaya aday gördüğüm Alvi Moreno... (Dario Moreno'nun torunu olabilir mi acaba?) Ben İngilizce'ye bu kadar hakim, her notanın hakkını bu kadar güzel veren, sahnede 40 yıllık sanatçı gibi şov yapan ve bu denli özgüvenli bir genç yetenek daha görmedim.
Ancak çocukları izlerken rahatsız olduğum bir konuyu da dile getirmeden duramayacağım. Türkçe'nin içinde garip bir 'Türkçe aksan' peydahlandı. Yeni nesil çocuklar (özellikle de kız çocukları) ağızlarını yaya yaya konuşuyorlar. Dillerine garip bir pelteklik yerleştirmişler. 'S' harfini tıslatmayı, hatta 'ş' haline getirmeyi sanki marifet sayıyorlar. Dikkatimi çeken ise böyle konuşan çocukların özellikle yabancı dille eğitim veren okullarda okuyor olmaları.
Evet, yabancı dil öğrenmek şart. Ama kendi diline 'yabancı' kalmamak şartıyla... Bu konuya özellikle öğretmenlerin el atmasında büyük fayda var.
