İzmir'deki evim, Alsancak Gazi İlkokulu'nun tam karşısındaydı.
Her sene okul bahçesinde yapılan 23 Nisan ya da yıl sonu gösterilerini izlerken, sanki orada bir okul dolusu çocuk benim babamın oğlu-kızıymış gibi heyecanlanır, gözyaşlarımı koyverirdim.
Elimde değil; çocuklar beni çok ama çok duygulandırıyor çünkü.
Bu yüzden Mustafa Erdoğan'ın küçük dansçılarını, yani Kıvılcım'ı bir an önce izlemek için sabırsızlanıyorum.
ÇOK RAHATSIZ EDİCİYDİ!
Ve Erdoğan'ı böyle zor ve önemli bir projeyi gerçekleştirdiği için de tebrik ediyorum.
Hem o minik dansçıların, hem de onları çalıştıran hocalarının emeklerine, ayaklarına sağlık.
Çocuklarla uğraşmak, onlarla bir performansa imza atmak kolay değil.
İşin içinde çocuk olunca, dengeler çok hassaslaşıyor bir kere.
Örneğin geçtiğimiz cumartesi gecesi 'Yetenek Sizsiniz' yarışmasında bir grup küçük kız çocuğu sahneye çıkıp Roman havası oynadı.
Nasıl rahatsız edici bir görüntüydü o öyle!
El kadar çocuklarda pavyon makyajı, assolist saçı...
Yaptıkları dans desen; avamın avamı. Gerdan kırmalar, popo sallamalar...
Anaları, babaları gerçekten gurur mu duydular acaba izlerken; çok merak ettim.
Son derece gereksiz ve densiz bir gösteriydi.
Umarım o çocuklara bundan sonra kanal kanal gezdirilip göbek attırılmaz. Çok üzülürüm.
