Yıllar yılı sebebini bulamadım ama biliyordum işte biliyordum; bu Bodrum'da bir numara var... Yahu bu topraklara gelen takılıyor. Elini veren kolunu bacağını, artık neyi varsa kaptırıyor. Havasını şöyle derin derin içine çekince sanki kanın değişiyor. Adamı vantuzluyor Bodrum. Sadece biraz uzun kalmanız, üç günlük araya sıkışmış tatil programını aşmanız yeterli. Şehir hayatını tuz-buzluyor Bodrum.
ADAMI YERE SERİYOR
Kaç gün oldu şu Bodrum köyüne kaçalı? Iııı... Saymayı bıraktım. Bir ayı buldum sanırım... Zaten insan burada her şeyi bırakıyor. Birinci haftayı atlattınız mı, şehir safrası şırıl şırıl akmaya başlıyor bacaklarınızdan. Günleri saymıyorsunuz, saate bakmıyorsunuz, inanamazsınız bir süre sonra telefonunuzu yanınıza almayı bile unutuyorsunuz. Boş boş bakmanın, kılını kıpırdatmamanın, plan program yapmamanın, mecburiyetsizliğin hafifliği sarıyor dört bir yanınızı. Sizin 'tembellik' benim 'oh be' tabir ettiğim şey eşliğinde, davul zurnayla tedbirsizlik karışıyor ruhunuza. Tek derdiniz şu Ilgın ağacının altındaki minderlerde yer kapabilmek oluyor mesela... O yerlere göklere koyamadığımız çalışmaktan burnunun ucunu görememe hali, bir demet saçmalık olarak konuyor begonvillerin arasına. Giderken bavula atıp götüreceğiz nasılsa. Yahu çok komik; sinirlenmiyorsunuz işte! Misal ben, geçen sabah uyandım, aynaya baktım; kendime öyle endişesiz, yavaş ve huzurlu geldim ki Yasemin'i uyandırdım.
YÜZÜNE BULAŞMAZ
"Yasemin kalk kalk, bende bir anormallik var..." Gerçekten bende bir anormallik var artık. Adamı yere seriyor Bodrum. Çünkü şöyle bir şeytan tüyü var zillinin: "Ne yaparsan yap, yeter ki canının istediğini yap" fısıldıyor kulağına... "Ben sana karışmam, sen yeter ki kendine karış..." İstanbul gibi buyurmuyor sana, sürekli çimdiklemiyor, sokaklarını, koynunu açıyor sana: "Üşeniyorsan eve gitme, yat şuracıkta..." Talep etmiyor, sıkıştırmıyor, zorlamıyor, koşturmuyor. Çok acayip ama gerçekten düşünebiliyorsun Bodrum'da. Hani sıfırlayabiliyorsun hakkıyla. Eline yüzüne bulaşmıyor Bodrum. Ancak sen istersen köyünden kalkıp bulaşıyorsun ona buna, kalabalığa, gürültüye... Sohbet ettiriyor Bodrum. Uzun uzun oturtuyor sofralarda. Gelen geçeni selamlatıyor Bodrum. Kaygısızca, yargısızca... Gülümseyerek davet ettiriyor Bodrum. Yabancılar yabancılıktan çıkıyor burada. Kabul ettiriyor. Hem seni sana, hem türünün dışındakileri katıyor kapsama alanına. Her gün 100 metre koşuda yarışıyorum İstanbul'da. Engelleri atlıyorum, düşüp düşüp tekrar ayağa kalkıyorum ya... E çünkü mecburum buna.
KENDİNİ SEVMEK
İşte bu Bodrum nanesi, düşersem kalkmak zorunda olmadığımı söylüyor bana. Nasılsa istediğimde kalkarım gibi geliyor artık. Duruyorum Bodrum'da. Şimdi yine Ilgın ağacının altına yatmış duruyorum. Sadece cenazelerde yaşadığım o his sarıyor beni. Şu uğruna tepiştiğin, pek değer verdiğin zırıltıların sıfıra indiği, irtifa kaybettiği, "Yahu ben manyak mıyım, ne yapıyorum, nereye koşuyorum?" sorusunu sorduğun, gerçekten ne aradığını bilmek istediğin o cenaze kafası vardır hani. İşte onu yaşatıyor Bodrum bana. Geri döneceğimi biliyorum şehrimin kaosuna. Fakat bu sefer bir başka. Haftalardır tutturmuyorum, haftalardır hırs yapmıyorum, mızmız çocuklar misali "Ya benim olacak ya benim" çekmiyorum, öyle duruyorum. Olacak nasılsa olacak biliyorum. Bu bir kadercilik değil sevgili okur; bu bir teslimiyet... Bu bir paniksizlik... Bu bir kendini sevmeye başlama kampanyası. Sanırım anlıyorum Bodrum'a gönlünü kaptıranları. Gün batarken uyanmayı, gün doğarken gülümsemeyi... Virüsünü sevdiğimin Bodrum'u.
