Eskiden bana sorsalar "Öldüğünde nereye gömülmek istersin?" diye; hiç umrum olmaz, "İsterseniz çöpe atın" derdim.
'Zaten ölmüşüm öleceğim kadar. Ruhum çoktan geldiği yere geri dönmüş. Kalan bedenim artık bir et yığını, bir çöp değil de nedir' diye düşünürdüm. Öldükten sonra yatacağı yeri çok önemseyip kendisine ve ailesine en afillisinden mezar yeri satın alanlarla, mezarlığın en ön, en mevkii, en manzaralı yerine kurulmak isteyenlerle de bir güzel dalgamı geçerdim.
Fakat işte yıllar geçtikçe bir bakıyorsun kazın ayağı pek farklıymış.
Pazar pazar içinizi sıkmak gibi olmasın ama şu dünyada yaşağınız her gün, yani bugün bile aslında geriye sayımda bir birim.
HERKES DÜŞÜNÜR
İnsan yaşadıkça ne zaman geleceği belli olmayan ama illa ki gelecek olan o güne yaklaşıyor.
Ve yaklaştıkça da şu mezar, tören işlerini düşünmeye başlıyor.
Hatta bazen benim gibi kendi cenazesini düşünüp "Ayy! Bilmem kim kimbilir ne kadar üzülür? Öbürü kim bilir ne çok ağlar? Diğeriyle barışmadan gidersem, garibim artık vicdan azabından kendini keser" deyip kendi kendisini ağlatır.
Bir de kendisine bir mezar yeri düşünür.
Ben ki, 'isterseniz beni çöpe atın' diyen kadın, şimdi tanıdığım herkese "Vasiyetimdir, beni Çeşme'de şöyle deniz gören bir yere gömün" diyorum.
Bakın buradan size de söylüyorum; vasiyetimdir. İnsanlar öldükten sonra nedense illa ki doğdukları topraklara gömülürler ya...
Ne münasebet canım!
Belki ben o yerden nefret ediyorum, orada hiç güzel anılarım yok ve geri dönmeyi de hiçbir zaman istemiyorum.
O zaman nedendir bu saçma gelenek? İşte eminim ki Tuncel Kurtiz de sağlığında tıpkı benim gibi düşünmüştür. Ölüm haberi herkes gibi beni de çok üzdü. Hem oyunculuğuna hayrandım, hem de Kaz Dağları'na (İda) olan aşkına.
Doğduğu yer değil, mutlu olduğu yerdi orası. Sonradan yerleştiği, zorunluluklar yüzünden değil öyle tercih ettiği için yaşadığı, aşık olduğu, tanınması, korunması için elinden geleni yaptığı, gerçekten nefes aldığı Kaz Dağları.
Bu yüzden, ruhu şu an nerededir bilinmez ama umarım sevenleri bedenini beton yığınlarının arasına hapsetmez. İda'ya gömülsün Kurtiz...
İda onun gerçek yuvasıydı belli ki... Ayrılmasın evinden.
