Günlerdir heyecanla beklenen bebek, sonunda cumartesi günü geldi... Minik Alara; anne ve babasının sevgi ve aşk dolu dünyasına gözlerini açtı. Ebru Gündeş-
Reza Zarrab ve Alara'dan söz ediyorum.
Cumartesi sabahı telefonlarımıza bir mesaj düştü.
Biz daha güne başlamadan hayatı selamlayan Alara bebeği müjdeliyordu o mesaj. Fark ettim ki, ben de bu beklentiyle heyecanlanmışım. Ne de olsa, Alara'nın annesiyle uzun yollardan geçip gelmişiz bugünlere...
Hep konuşmuşuz, gelecekten söz etmişiz, orada bir yerlerde bir bebek konusu hep geçmiş ve işte o bebek Alara'ymış.
ONDAN MUTLUSU YOK
Öğleden sonra hastaneye gittim.
Ebru kendine gelmiş. Odada annesi ile eşinin annesi oturuyor. Hafif sancısı var ama bebeğini kucağına aldığı için o an ondan mutlusu yok.
O sırada doktoru geliyor, Ebru dikkatle doktorun anlattıklarını dinliyor.
Eşi Reza ise baş ucunda...
Doğum bitmiş, bebek gelmiş ama o hâlâ heyecanlı.
Birlikte Alara'nın misafirleri için hazırlanmış odaya geçiyoruz.
Bir pembe cennet yaratılmış Alara için. Lohusa şerbeti, diğer ikramlar, şekerlemeler, oyuncaklar...
Dedim ya, Reza heyecanlı diye...
Gece uyuyamamışlar. Sabah 06.00'da "Burada oturacağımıza bir an önce gidelim" diyerek hastanenin yolunu tutmuşlar. "Bir Ebru'm vardı, şimdi ondan bir tane daha oldu" diyor yaşadıklarını anlatırken. Çünkü minik bebek, annesinin kopyası... "Gün içinde telefon elimden düşmezdi, neredeyse kulağıma yapışık dolaşırdım.
Bu sabahtan itibaren unuttum. Şu anda telefonumun nerede olduğunu bile bilmiyorum" diye anlatıyor heyecanını...
FOTOĞRAF TAMAM OLDU
Birkaç dakika içinde bir bebeğin doğumuyla nasıl bir mucizenin gerçekleştiğini ve hayatın o andan itibaren nasıl değiştiğini konuşuyoruz.
Ben tecrübeli anne olarak; Reza'ya o heyecanın hiçbir zaman bitmeyeceğini söylüyorum.
Sonra Ebru'ya hoşçakal derken; "En kısa sürede ayaktayım. Yakında bir yemek yeriz" diyor. "Dur bakalım, dinleneceksin.
Bir-iki ay evden çıkamazsın" diyorum.
Ama Ebru bu...
10 gün sonra sosyal hayatına döneceğini söylüyor. Zaten yılbaşında da sahne çalışması var.
Hastaneden ayrılırken; bir bebeğin insan hayatında ne çok şeyi değiştirdiğini ve her doğumun bir mucize olduğunu bir kez daha anlıyorum.
Ebru "Acaba anne olur muyum?" diye sorardı hep... Önce aşk, üzerine titreyen bir eş, şimdi de bir prenses...
Fotoğraf tamam oldu...
