Eda Kosif: İş hayatımda ne fırçalar ne kazıklar yedim

Cemiyet hayatının sevilen ismi, Kosifler Oto Yönetim Kurulu Üyesi Selim Kosif'in eşi Eda Kosif ile GÜNAYDIN'a özel, samimi bir sohbet gerçekleştirdik. 3 çocuk annesi olan başarılı iş kadını, hayatına dair bilinmeyenleri, aile hayatını ve projelerini anlattı...
Eda Hanım öncelikle sizin halıcılık işiyle uğraştığınızı biliyoruz. Bu serüveniniz ne zaman başladı, biraz bahseder misiniz?
Bu bizim dede mesleğimiz. Biz Ispartalıyız, önce Isparta halısıyla başladık ardından iplik işine girdik. Şu an proje odaklı bir şekilde ilerliyoruz. Otel, business center gibi yüksek metrekareli yerlerde duvardan duvara, karo halı dokuma hizmeti veriyoruz. Abim, işimizin mihenk taşı olduğu için işin mutfağını biliyor, ben ise satış kısmındayım. Çocukluğum Isparta'da halı fabrikalarımızda geçti. 22 yaşında rahmetli babam bana, Tarabya'da halı mağazası açtı ve "Batarsan batabilirsin, kâr olursa senin kârın" dedi ve beni tek başıma işin başına oturttu.
22 yaş için büyük bir sorumluluk bu. Nasıl bir tecrübeydi?
4.5 yıl çalıştım. Ne kazıklar yedim, ne azarlar işittim müşterilerden... (Gülüyor) Çok güzel günler de geçirdim. Hayatımın en büyük tecrübelerini yaşadım, para kazanmanın ne kadar zor olduğunu o yıllarda öğrendim. Benim gibi toysanız, çok kolay bir iş değil tabii perakende sektörü. Allah rahmet eylesin, babam çok cömert ve hep arkamızda duran bir babaydı. Bütün zararlarımı o kapatırdı, arkamı toplardı.
Bu işi yapmak istemiyorum dediğiniz oldu mu?
Hiçbir zaman yapmak istemiyorum demedim ama zaten başka iş yapmayı istemek gibi lüksüm de yoktu. Bilgi Üniversitesi'nde iletişim okudum, iletişim alanında çalışmayı çok istedim ama babam izin vermemişti. Mesela ben otomobil tutkunuydum ve galerilerde staj yeri ayarlamıştım. Babam çok modern, ileri görüşlü bir adamdı ama bazı yönleriyle de çok muhafazakârdı. Bize farklı iş kollarında çalışabilme imkânı sunmadı ama her zaman çalışmamızı, kendi ayaklarımızın üzerinde durmamızı ve kendi işimize sahip çıkmamızı isterdi. Gençlik yıllarımda, farklı yerlerde çalışmayı çok isterdim.

Nasıl bir ailede büyüdünüz?
Geleneksel ve ataerkil bir ailede büyüdüm. Anadolulu bir ailenin çocuğuyum aynı zamanda hacı torunuyum. Isparta'da herkesin birbirini tanıdığı, küçük bir yerde büyüdüm. Babam ailesine çok düşkündü ve hepimizin her zaman bir arada olmasını isterdi. Ben 15 yaşındayken, abim üniversiteyi kazanınca, İstanbul'a taşındık. Ben de İstanbul'da üniversite eğitimi aldım, yurt dışında okumaya gitmek gibi bir lüksüm olamazdı. Hatta Ankara'da Bilkent'te okumak isteyince bile babam, "Arabanın anahtarlarını bırakırsan, tabii ki" dedi. Bunun benim için bir kâbus olduğunu biliyordu çünkü ben gerçek bir tutkundum ve arabasız yapamazdım. Böyle bir ailede büyüdüm.

ISPARTA'DAN ISTANBUL'A GELINCE BOCALADIM

Isparta'dan İstanbul'a gelince neler değişti?
Hiç gelmek istemiyordum. Isparta'dan İstanbul'a gelince bocaladım. Üniversiteye başlayınca İstanbul'dan başka bir yerde yaşamam dedim.
Otomobillere tutkunuzu anlatır mısınız?
Otomobil tutkum 15'imde başladı.18 yaşında ehliyet almak için koşa koşa kursa yazıldım. 30 yaşıma kadar hız tutkum sürdü, anne olduktan sonra bitti. Şimdi ayağım gaza bile basmıyor. Anne olmasaydım, eski Eda gibi araba sürerdim.
Otomobil tutkunuzla ilgili eşiniz Selim Kosif ne düşünüyor?
İlk tanıştığımızda, hep bundan bahsederdim. O da, "Bütün gün bunlarla ilgileniyorum, bu sohbeti yapmak istemiyorum" derdi. Otomobile merakım, Selim'le evlendikten sonra bitti. Çünkü bu işin içindeyiz ve bence işin sihri bozuldu. Evliliğimizin ilk yıllarında eşime, çok güzel aksesuvarlar eklenmiş arabalar yaptırırdım. Şimdi bana ne araba verirlerse, "Aman verin, binip gideyim" diyorum.

İNSANLAR BİZE PARASINI EMANET EDİYOR

Çaba Derneği Yönetim Kurulu'nda başkansınız. Dernekte neler yapıyorsunuz?
10 yıldan fazla süredir derneğin içindeyim. Çaba Derneği benim ailem. 7'den 70'e üyelerin olduğu bir dernek. Pandemiden 6 ay önce başkanlığı aldım, ondan önce de 4 yıl başkan yardımcılığı yaptım. Eylülde ilk ilkokulumuzu açtık; Çaba İlkokulu. Mayısta çok sevilen yüzyüze kermesimiz olacak. Bir de obezite ile ilgili yeni bir çalışmamız var, bu projeyi İl Sağlık Müdürlüğüyle birlikte yürütüyoruz.
Derneklerle ilgili bazen olumsuz yorumlar da yapılabiliyor...
Bu benim en korktuğum şeydir. Bu hayatta alınabilecek en büyük sorumluluk bu. Çünkü insanlar size parasını emanet ediyor ve ben de onun hesabını vermekle yükümlü olan kişiyim. Bana verilen paranın nereye gittiğini kalem kalem yazarım. Allah'a çok şükür, çok şeffaf çalışan bir derneğiz. Bizde herkes gönüllüdür, gönüllük esasına göre çalışılır.
Halı işinde nasıl ilerleyeceksiniz?
Yeni bir girişimim var, tekne halıları için koleksiyon hazırlayacağım. Bu alanda çok ciddi bir rağbet var, bana da talep geldi. Bu talepleri karşılayabilecek geçmişe ve iş deneyimine sahibiz.

ÇOCUKLARIMA DUA EZBERLETTİM

Cemiyet dünyasının yardımsever isimlerinden birisiniz. Manevi yönünüzden bahseder misiniz?
Yardımlaşmak, çok büyük bir terapi benim için. Maneviyata çok inanan biriyim. Her gün duamı ederim. İnşallah kelimesi, hayatımda en çok kullandığım kelimedir. Hacı torunu olduğum ve babaannemle büyüdüğüm için, onların öğrettiği dualar hep benimledir. Ben dua okuduğum zaman kendimi çok iyi hissediyorum. Kötü enerji hissettiğimde, Ayetel Kürsi'yi 3 kere okurum, rahatlarım. Çocuklarım konuşmaya başladığında, ilk olarak Fatiha Suresi'ni ezberlemeye başladılar.
Kadere inanır mısınız?
Çok inanırım. Her şeyin kader kısmet meselesi olduğuna inananlardanım. Ama tabii ki, kaderimde varsa olur modunda da yaşamam. Alın yazımız var, Allah bize bir yazı yazdı, o yazı doğrultusunda gidiyoruz. O yazıyı şekillendirecek kişi de biziz.
Hayatta keşkeleriniz var mı?
Olmayacak şeyin keşkesini demenin doğru olduğunu düşünmüyorum. İyikilerim çok var.
İyikileriniz neler?
İlk olarak çocuklarım, ailem, doğru aileyi kurabilmek ve hayatın bana getirdiği güzellikler. Allah'ın sevdiği kullarından olduğumu düşünenlerdenim. Yaşadığım her tür olumsuzlukta da hayata olumlu bakarım. Her zaman iyiyi düşünmeye çalışırım.

ALLAH'A ŞÜKÜR, İYİ Kİ ÇOCUKLARIM VAR

4 yıl içinde 3 çocuk sahibi oldunuz, annelik nasıl bir duygu?
30-34 yaşları arasında 3 çocuğum oldu. Şu an 11 ve 13 yaşlarında iki kızım, 9 yaşında oğlum var. Allah'a çok şükür, iyi ki varlar. Tabii ki çok yorucuydu ama annelik çok güzel bir duygu. Allah isteyen herkese nasip etsin.
Nasıl bir annesiniz?
Ben çocuklarıma arkadaş gibi yaklaşan bir anneyim. Çocuklarım bana, "Anne sen bizim yaşımıza inebiliyorsun" der. Çocuklarıma her zaman şunu öğretirim "Haklıyken, haksız duruma düşmeyin". Çünkü insanlar hep bu yüzden kaybediyorlar, etrafımda da bunu çok gördüm. Evdeki disiplini ben sağlarım, eşim Selim disiplin kurmaz. Evimizde ses yükselmez ama tabii ki kardeş atışmaları, kavgaları olur. Onların kavgalarına hiç karışmam, kardeşlerin kavga etmesinin gerektiğine inananlardanım.