Televizyonun böyle bir gücü var işte... Yaratma ya da yok etme gücü. Kiminin işine yarıyor, kiminin karizmasını daha ilk raundda yere serebiliyor. Zamanında gördük işte; diyelim o yazılarını büyük iştahla okuduğumuz, 'Ah keşke tanışsak' dediğimiz insanların ekrana çıktıkları ilk beş dakika içinde nasıl da tuzla buz olduklarını... Ya da şarkılarıyla gönlümüzün baş köşesine oturttuklarımızın bir kaşık suda boğulası yaratıklara dönüşüvermelerini... Televizyon tiyatrosu bu, affetmiyor oyuncularını. İçinizde ne varsa dışarı çıkartıveriyor. Röntgeninizi çekiyor. Bir kere, sadece bir kere görünmeniz yetiyor orada. Hakkınızdaki her şeyi tek tek eleveriyor. Geçen akşam evde ünlülerin yarıştığı 'Yok Böyle Dans'ı izlerken bir kez daha gördüm gerçeği... 'Ah keşke arkadaşım olsa'larla, 'Aman Allah'a yakın, bana uzak olsun'lar çıkardım kendi kendime. (Yorum yapmadan televizyon izleyemeyenler birleşsin). Bir kişiyi de pek sevdim. Önyargılarımın kulağını çektim. O kişi sizin 'sosyetik güzel' ya da 'ikoncan' olarak tanıdığınız, bikinili pozlarını görmekten şiştiğiniz, 'Bu kız giyinmekten, güneşlenmekten başka bir şey bilmez mi?' dediğiniz Eda Taşpınar! Daha önce bir kez karşılaşmıştım Eda ile. Bir moda programı sunuyordu ve benimle de kısa bir röportaj yapmıştı. Ayaküstü konuşmuştuk işte. Öyle pek muhabbetten sayılmazdı. Şimdi bakıyorum 'Yok Böyle Dans'taki Eda'ya ve her programda daha çok seviyorum onu. Kadın kendine güvenli, kadın rahat, kadın güleryüzlü, pozitif, anlayışlı, dalgacı, ısrarsız... Hırs fazlası yok onda. Gülmekten çekinmiyor. İncilerim dökülür endişesi taşımıyor. Cool ve de tatlı kadınlardan yani. Artık o benim gözüme daha güzel, daha ayrıcalıklı görünüyor. Eda, her programda farkını ortaya koyuyor. Bence Beyaz haklı; kesinlikle onu ekranlarda daha çok görmeliyiz. 
