Bir Aslan kadını olarak kedigillerin büyüğü küçüğü, her türü çok ilgimi çekiyor.
Kendimi ve onları tanıdıkça, ne kadar çok benzer yanımız olduğunu görüp hayret ediyorum.
Tembelliğimiz mesela...
Kırda, bayırda zıp zıp zıplayıp kelebek peşinde koşmak yerine, gölgelik bir yer bulup yan gelip yatmayı tercih edişimiz gibi...
Çok lazım olmadıkça, mesela karnımızı doyurmak gibi, yere paralel pozisyonumuzu korumamız gibi...
DERBENT'İN FOTOĞRAFLARI
"Valla birader, mal bu! İster beğenin ister beğenmeyin, ister sevin ister sevmeyin, kimsenin takdiri için yalakalık, şaklabanlık yapacak halimiz yok" tavrımız gibi... "Yaram var gelin bakın, imdaaat biri yardım etsin" feveranlığı yerine, bir süre kimseyle görüşmeyip o yarayı bir başımıza tedavi etmeyi becermemiz gibi...
Son olarak da sağlam bir tehdit olmadıkça, kimseye bulaşmaya tenezzül etmeyişimiz ama damarımıza basıldığında da; pençe, diş, Allah ne verdiyse, kati sonuç alana kadar saldırmaktan çekinmeyişimiz gibi...
Gibi de gibi...
***
Ve tabii hâl böyle; benim kedi hayranlığım da büyük olunca, iyi yazılmış bir kedi hikayesi ya da iyi çekilmiş bir kedi fotoğrafı, beni hem çok etkiliyor, hem de çoook nadir ortaya çıkan kıskançlık damarımı kabartıyor.
Dünyanın en iyi vahşi yaşam fotoğrafçılarından Süha Derbent'in çektiği büyük kedi fotoğrafları mesela... Bayılıyorum, her kareyi kendimden geçerek izliyorum. "Ben neden o objektifin arkasında değilim" diyorum.
TAKIMI YENİLİR, DELİRİR
Derbent'in yaptığı işe, işine duyduğu aşka, tek bir kare için çektiği eziyetleri hiçe sayacak kadar idealist oluşuna, Olympos'ta iki gece ağaç evde kaldı diye kendini maceraperest olarak tanımlayan zevzeklere nanik yapan o harika yaşantısına çok özeniyorum.
Geçenlerde yine ustanın büyük kedi fotoğraflarına bakarken, bir şey dikkatimi çekti...
Onlarca kare kükreyen aslan fotoğrafı var ve hepsi de erkek!
Dişiler de karşılarında "Yine ne dellendi bu?" dercesine sakin sakin öylece duruyor.
Tıpkı insanlarda olduğu gibi... İnsanoğlunun erkek cinsi de öfke moduna geçmeye her an hazır ve nazır durur ya, aslanlarda da o hesap işte...
- Karnı acıktığında; önüne, dişine uygun yiyecek koyma, sinirlenir.
- Tuttuğu takım yenilir, delirir.
- Çiftleşesi geldiğinde; uygun ortam bulamadıysa, tef gibi gerilir.
- Özellikle direksiyon başına geçtiklerinde dişleri ekstra uzar, en iyi şoför onlardır, özellikle tüm kadın şoförler onlar için birer yeteneksiz mankafadır.
- Yağmur yağar, yel eser, güneş yakar, erkek cinsi sinirden köpürmeye mana arar.
Ve işte, sokakta, statta, evde, yatakta, kükrer de kükrer...
EFELİKLERİ GEÇİCİDİR
O sırada yanlarında bulunan kadınlar da, tıpkı Derbent'in fotoğraflarında gördüğüm o dişi aslanlar gibi "Aha! Bizimki yine delirdi..." bakışıyla anlamsız anlamsız yüzlerine bakarlar.
Çünkü bilirler ki; geçicidir o efelikleri.
Koy önüne iyi fırınlanmış bir kuzu budunu, yanına ateş suyunu eksik etme, bir de hoş tut gönlünü, tamam işte!
Bir dahaki kükremeye kadar olsun sana sarman kedi...
Benim de diyeceğim o ki; her ortalığı ayağa kaldırdıklarında durumu ciddiye almamak, üzerlerine körükle gitmemek, çıkardıkları sesleri fazla büyütmemek lazım.
O kükremeyi susturmak, kadının bir pençe darbesine bakar nasılsa...
Zaten bakmayın siz, onlar da bunun çok iyi farkında!
