Fenerbahçe'nin Bordeaux'yu 3-2 yendiği maç radyodan yayınlanmıştı.
Bir daha aynı heyecanı ne tribünde ne de en kral HD yayında yaşadım.
Evet, daha büyük zaferler de elde ettik, Bordeaux zaferi hiç unutulmayan çocukluk heyecanlarına tipik bir örnek. Lakin yine de bir şeyler eksik. Eski maç heyecanları, şampiyonluk coşkuları yok artık.
Eskiden şampiyonluk öykülerinin yazı dizisi gazetelerde bir hafta sürerdi, sanki Jules Verne'in maceraları gibi tekrar tekrar okurduk.
Şimdi Twitter, Youtube vs. her yerden, soyunma odasından bile yüzlerce coşku görüntüsü akıyor ama yok işte o eski tat!
Galatasaraylı dostlarım "Sen Fenerbahçelisin, bunalımdasındır şimdi. Biz gayet güzel eğleniyoruz" demesinler. Şampiyonluk coşkusu biber gazına kurban gitti! Şampiyonluk coşkusu sadece iki gece yaşandı, onlar da biber gazı faciası haberlerinin gölgesinde. Yarın ise asparagas transfer sezonu açılıyor, hatta açıldı bile!
Bu sadece Galatasaray'ın talihsizliği değil.
Fenerbahçeliler'in bir şampiyonluk kutlaması da Aziz Yıldırım'ın istifa açıklamasıyla gümbürtüye gitti. Şampiyonluk kutlaması bırakıldı, "Yıldırım gitme" diye yürüyüşler yapıldı. Artık bir yöneticinin açıklaması bile şampiyonluk kutlamasından rol çalıyor!
ESKİ COŞKU KALMADI
Aslında en büyük suçlu ışık hızıyla değişen gündem, çağımızın hastalığı enformasyon bombardımanı.
Artık en bomba manşetin bile ömrü internet sitelerinde beş, bilemedin yedi saat!
Eskiden de şampiyonluk için klip çekilirdi, Metin, Ali ve Feyyaz'lı bir klip hatırlıyorum mesela.
Bir de eskiden şampiyon olan takım, TV kanalları arasında kardeş payı yapardı.
Her futbolcu bir kanalda canlı yayına çıkardı, her yerde şampiyon olan takımın şarkıları çalardı falan filan...
Yani demem o ki, eskiden şampiyonluk coşkusu sindire sindire, keyifle bir-iki hafta sürerdi.
Şimdi ise daha ertesi gün unutuluyor her şey. Şampiyonlukların bile içi boşaltıldı.
Nerede o eski şampiyonluklar!
