Hayatınızda en son kime ne faydanız oldu, haydi oturup bir düşünün. Mesela en son hangi fakiri doyurdunuz? Hangi sokak çocuğuna üzerindeki toza çamura aldırış etmeden sarıldınız?
Bugüne kadar herhangi bir huzurevini ziyaret ettiniz mi? Karşıdan karşıya geçerken ne zaman bir yaşlıya yardımcı oldunuz? Ağlayan birisine 'Neyin var?' diye sordunuz mu mesela? Üzgünüm ama biz birine 'Geçmiş olsun' demeye bile üşenen insanlarla bir aradayız.
Yoldan geçene yardım etmek değil, dayak yiyen birini gördüklerinde 'Aman benim başıma bir şey gelmesin' diye oradan uzaklaşan, kişiler arası ilişkileri kendi çıkarı için kullanan, empatiden yoksun, kendini beğenmiş özel insanlar...
Şimdi sizinle, belki de bakış açınızı değiştirmenizi sağlayacak bir deneyimimi paylaşmak istiyorum.
Ruh arındırma seansları, kişisel gelişimler, yaşam koçları, şu bu para tuzağı bir ton aktiviteye tonlarca para harcayanlara sesleniyorum terapi ordularınızı lütfen geri çekin.
En güzel terapi yöntemi; çocuk sevindirmek. 2016'da yapılacaklar listemin sonlarına doğru yazdığım Afrika gezimin başlangıcını Sudan'la yaptım. İki günlük Sudan seyahatim; uykusuz kaldığım, zamanımın yarısını uçakta geçirdiğim ama tarif edilemez duygular yaşadığım bir yer oldu.
SİYAHİ AŞKLARIM...
Türkiye'den Afrika'ya gideceklere 'Orada hastalık var' diye uyarılarda bulunulur. Güzel haber şu ki; Sudan'ın başkenti Hartum'da virüs yok. Yani felaket senaryoları üretenlere kulak asmayın. Hartum'da Nil Nehri'nin kıyısında konuşlanan otelimden benim güzel bebeklerime doğru yola çıktım. Hava 30 derece.
Ayakları çıplak aç çocuklar ilk başta hemen iletişim kurmadılar, rengimden dolayı şaşkındılar. Birkaç kere koluma dokunup test ettiler beni. Sonra onlara aldıklarımı verdim, mutluluktan havalara uçmayı bırakın, teşekkür ettiklerini göstermek için hepsi birden boynuma atladı. Beraber oyunlar oynadık, zıpladık, çimlerde yuvarlandık, gitme vakti geldiğinde ise gitmemem için bacaklarıma sarıldılar, peşimden geldiler; uzun bir süre vazgeçmediler. Tarif edilemez duygular yaşattılar bana. O çocukların sıcaklığı, sevgisi bana uzun süre yeter; ruhum kötülere karşı yenilirse yine gitmek şart olur. Gerçi bir dahaki gittiğimde bir çocuğu alıp Türkiye'ye getirebilirim diye kendime pek güvenemiyorum.
KARŞILIKSIZ İYİLİK
Siz de gidip bir çocuk sevindirin.
Çok büyük şeyler yapmanıza gerçekten gerek yok. Günlük yaşamda harcadığınız paranın sadece yüzde birini ayırsanız bir oyuncak, şeker, çikolata mutlaka bir şeyler çıkar. Daha ne olsun, onlar zaten oyun arkadaşı arıyor kendilerine.
Hediyeyi verip gitmeyin zaten, onlarla yaşayın o tarif edilemez duyguları... Nasıl organize edeceğinizi bilmiyorsanız, bir yardım kuruluşuyla görüşün. Örneğin UNICEF'e başvurabilirsiniz. Unutmayın; iyilik karşılıksız yapılır ve Allah katında her zaman karşılığını bulur.
