Çocuklarla ilgili yazı yazıyorum, 'Tabii sen doğuramamışsın, doğuranları kıskanıyorsun. Çocuğun olsaydı, bunları yazamazdın' diye tepkiler geliyor...
Evlilik ve boşanmalarla ilgili yazıyorum, saldırılar yine aynı yerden: 'Evde kalmışlığının acısını evlilik kurumundan çıkarma. Biz kocalarımızla çok mutluyuz.'
Aman mutluluğunuz daim olsun, çocuklarınız analı babalı büyüsün, kimsenin pembe panjurlu evinde gözümüz yok!
BEN DULUM!
Ayrıca doğurmamış olanların şımarık, haddini bilmez, car car durmadan konuşan, bağıran, hiçbir şeyden mutlu olmayıp sürekli daha fazlasını isteyen ve bunu toplum içinde yaygara çıkararak yapan veletlerden rahatsız olma hakkını neden elinden almaya çalışıyorsunuz ki?
Ve yine ayrıca, 'evde kalmış' değil, bildiğin 'dulum' anacığım.
Genç yaşımda beş yıllık bir evlilik geçti başımdan.
Zaman zaman boşanma haberlerinde, kendi boşanmamı örnek veririm hatta.
Kaçıranlar oluyor demek ki...
KİMSEYE YAPIŞMAYIN!
İki insanın evlilikleri bitti diye içlerindeki 'insanı' öldürüp, yerine saldırgan 'hayvanı' çıkarması gerekmediğini, bizim dava sıramızı el ele beklediğimizi falan anlatırım hep.
Bu yüzden bana, boşanan insanların bir daha birbirlerinin yüzüne bakmaması, bütün bağlarını koparması, sanki birbirlerini hiç tanımıyormuş gibi davranmaları çok gülünç gelir.
Aynı yastığa baş koymuşsun, iyiyi kötüyü paylaşmışsın, harıl harıl sevişmişsin, yeri gelmiş çatır çatır kavga etmişsin, beraber kah gülmüş kah ağlamışsın. Ama sonra artık ne olduysa; şartlar ve duygular değişmiş, aynı evde birbirine tahammül edemez olmuş ve ayrılmaya karar vermişsin.
Eee tamam, sarılırsınız birbirinize sıkı sıkı, helalleşirsiniz, yol açıklığı dilersiniz ve hayata daha güzel günler umuduyla devam edersiniz.
Yani doğrusu budur.
Sağlıklısı da...
Dediğim gibi tecrübe konuşuyor burada.
Bazıları 'Bir daha onun gibisini nereden bulacağım?' endişesine kapılıyor belki, bilemiyorum. O yüzden sülük gibi yapışıyorlar ya, adamlara- kadınlara.
Oysa şu yeryüzünde daha tanıyacak o kadar çok insan, yaşayacak o kadar çok mutluluk var ki...
Bu yüzden birini ellere verdiğin zaman üzülmeyeceksin. Çünkü bu, senin de ellerine yeni biri verilecek demektir, bekleyeceksin.
Bak televizyondaki evlendirme programlarına...
TEL, DUVAK MERAKI...
Ablalar, teyzeler zamanında ne kazıklar yemişler, hemen hepsi kocaları tarafından terk edilmişler.
Ama yaşlarına başlarına bakmadan koşuyorlar stüdyoya, çünkü içlerindeki o "bu sefer turnayı gözünden vuracağım" umudu hiç sönmemiş.
İlla ki, tekrar tekrar evlenecekler.
Tel, duvak merakı bu...
Hem ben, böyle zaman zaman evlilik kurumuyla maytap geçen yazılar döktürüyorum ya, zannetmeyin ikinciyi denemem.
Hâlâ şöyle gönlümün kaydığı her adamı, ikinci dakikasında 'Bundan iyi koca olur mu acaba?' diye yan gözle süzüyorum.
İKİ KİŞİLİK MUTSUZLUK
Bazen tek başına mutsuz olmak yetmiyor çünkü!
Bu yüzden iki kişilik mutsuzluklar, inşa etmek için ısrarla ve kararlılıkla evleniyoruz.
Hırlaşma ihtiyacımızı doya doya giderebilmek için...
Suçluluk duymadan, resmi resmi, tatsız-tutsuz, tersiz sevişmeler yaşayabilmek için...
Değişiklik olsun diye, arada bir çıkılan ve çıt çıkarmadan, sessiz sakin yenen akşam yemeklerinde, sıkıntıdan patlamak için...
Tatil günleri sokakta, donuk yüz ifadeleriyle dolaşan diğer çekirdek ailelerin arasına karışabilmek için, evleniyoruz.
Allah insanoğluna bir çiftleşme, üreme, çoğalma güdüsü vermiş ki, sorma gitsin.
"Yalnızlık bana mahsus, siz hiç boşuna heves etmeyin" demiş, kuralı baştan koymuş.
Önümüze çıkan ilk (her) fırsatta da; arkamıza bakmadan kaçtığımız, daha büyük mutsuzluklara yol açacağını bile bile içine bodoslama atladığımız evlilik kurumu karşısında hep mağlup olan; yalnızlık!
Kabul edelim işte o, yalnızca Yaradan'a mahsus..
Yaratılanlar haddini bilsin şekerim!
