O ben miydim?
Eğer o kız bensem, şimdiki kim?
Hiç olmamış gibi, hiç yaşanmadı sanki.
Benimle uzaktan yakından alakası yoktu, anlatmışlardı yarım kulak dinlemiştim...
Sağdan soldan duyduğum bir hikayeydi sanki.
Aaaa öyle mi olmuş, sahiden mi?
Bir zamanlar çok kıymet verdiğimiz şeyler bir sabah nasıl yok olabiliyorlar kalbimizden.
Sanki hiç olmamış gibi, hiç yaşanmamış gibi.
YENİLER İÇİN HEYECAN
32 yıllık hayatımı düşünüyorum; tamam canım gülmeyin, çok da uzun değilim burada yani. Ama neler neler, kimler kimler... Ne gözyaşları, ne heyecanlar, ne sevinçler, ne hayal kırıklıkları... Herkes gibi.
Sonrasında hissim hep aynı; başıma gelmemişler gibi. İçimi yakmamışlar gibi, ayaklarımı yerden kesmemişler gibi, uykusuz bırakmamışlar gibi.
Unutmak, hafızadan silmek insanın en müthiş yeteneği mi yoksa en büyük terbiyesizliği mi?
Nasıl silinir ki onca şey. Hani geçmeyeceklerdi?
Hani enseme yerleşmişlerdi?
Hiç yaşanmamış gibi hissetmek şımarıklık mı, hak mı?
Yoksa kendimize yaptığımız en büyük kıyak mı?
Her defasında aynı şey size de olmuyor mu?
Hiç yaşanmamış gibi öylece kalmıyor musunuz? 'Bunlar benim başıma mı geldi?' diye şaşırmıyor musunuz. Ardından yenilere heyecan duymuyor musunuz, hayaller kurmaya başlamıyor musunuz?
Ben başlıyorum ve aramızda kalsın ama bu duyguyu çok seviyorum. 'Duyguların Süpermen'i diye buna denir; hiç yaşamamışlık duygusuna içilir.
