Hilal Cebeci'ye kızıyorsun ama panpişlerinden biri olmaktan geri kalmıyorsun.
Hilal Cebeci'ye "Iyyy!" çekiyorsun ama günde beş vakit onu konuşmadan duramıyorsun.
Hilal Cebeci'yi küçümsüyorsun ama sorsalar ne yazmış, hangi pozu vermiş, ne demiş şakır şakır anlatmaya bayılıyorsun.
Hilal Cebeci'yi bildiğin-bilmediğin- kendi kendine konumlandırdığın en alt sınıfa layık buluyorsun ama onu merak ediyorsun.
Eeee?
O zaman sorsana kendine bütün bunları neden yapıyorsun?
ÖNCE KENDİNE BAK DOSTUM
Onu aptal kadın, ucuz, basit kadın ilan ediyorsun ama sen de fark ediyorsun; seni parmağında çevirdiğine göre, gündeminde baş köşeye konabildiğine göre hiç de aptal bir kadın değil, değil mi?
Günümüzün aç, doyumsuz, tatminsiz, başkalarıyla makara yapmadan derin bir nefes çekemeyecek kadar köşeye sıkışmış, başı boş, içi boş, yıka ve çık insanının şifresini çözdüğüne göre hiç de sandığın gibi saf süs bebeği değil, değil mi?
Senin en kaşıntılı noktalarını kütür kütür kaşımayı becerdiğine göre aslında hiç de küçümsenecek biri değil, değil mi?
Yani kusura bakmazsan eğer demem o ki; bence sen önce kendine bak dostum.
Hayatında baş köşeye koyduklarına, gününü, zamanını, ruhunu harcadıklarına bak panpişim.
Sonra Hilal'e sıra gelirse ne ala.
