Evet istemiyorum, sevmiyorum, korkuyorum, suç mu?
Kime ne? İyice 'Ali kıran baş kesen' memleketi oldu artık burası, yeter! Şimdi bunları yazdım diye; Malatya'da yaşanan davulcu krizinin bir benzeri, her an benim de başıma gelebilir mi?
Alevi de değilim ama bakalım birileri şimdi bana da saldırmak, dinsiz imansız, inançsız ilan etmek için bir bahane bulur herhalde.
Boşnak'ım mesela, olur mu?
ESKİDEN ÇOK NAİFMİŞ
Muhabirlikten köşe yazarlığına geçtiğim 1999 yılından beri istisnasız her Ramazan ayında şu davul geleneğine olan sinirimi yazıyorum.
Saat, telefon alarmının olmadığı, icadının bile düşünülemediği zamanlarda çok işe yarayan, çok ince düşünülmüş bir yöntemmiş, kabul.
Birileri çıkıyor, mahalleyi uyandırıp sahura kaldırma görevini üstleniyor.
Sonra da o mahalleli bayram günü, artık ne gönlünden koparsa, bu görevi üstlenenlere teşekkürlerini bir küçük bahşişle iletiyor. O zamanlar için çok naif, çok sıcak, çok şeker bir durum!
Ama şimdi öyle mi?
Bir kere her gelenek, her görenek; ille de mahşere kadar devam edecek diye bir şey yok ki!
Bu da artık çok gerilerde kalması gereken, hiçbir gerekliliği kalmamış bir âdet.
TOKMAKLA HARACA KESME
İnsanları gece yarısı uykusundan fırlatan, çocukları korkutan, hastaları taciz eden saçma sapan bir şey! İnsanları haraca kesmenin tokmakla yapılanı.
Bizi dambara dumbara yataktan bir karış fırlatarak uyandırıyorlar diye; 4-5 günde bir, eğer açıp da para vermezsek, kapılarımızı yumruklayarak zorla para isteyen tacizcilerin dilenme yöntemi.
"Kapıyı yumruklamayı bırak, vermeyeceğim para falan" diyorum; üzerine bin tane küfür, hakaret işitiyorum.
Ya da bir an önce kapının önünden çeksin gitsin diye verdiğin parayı beğenmiyorlar.
Israrla daha fazlasını istiyorlar.
Yani özetle; neresinden baksanız sevimsiz, rahatsız edici, artık geçersiz bir gelenek bu...
Ve de Malatya olayında gördüğümüz gibi "Bizden olmayan ölsün" demeye bahane arayanlara çanak tutabilen bir gelenek!
