Az sonra bavulumu kapıp, Osman Müftüoğlu ile 'Yaşasın Hayat' demeye gidiyorum.
Tabii bundan Osman Müftüoğlu'nun haberi yok!
E nasıl mı gidiyorum?
Bu benim arkadaşlarımdan aldığım doğum günü hediyesi. Ben de amma kutladım şu doğum günümü değil mi? Şanslıyım şanslı.
Şimdi siz pek bilmiyorsunuz, sanırım daha önce bahsetmedim ama bu aralar fena halde ikinci albümüme hazırlanıyorum.
Her gün spordayım, kitaplar okuyorum, şiirleri dizip dizip bilezikler yapıyorum...
KENDİNİ GEÇMEK LAZIM
Neredeyse çekilmiş tüm fotoğrafları ezberledim, bütün konserleri izledim, genç müzisyen arkadaşlar ediniyorum, fikir denizinde yüzüyorum.
Boğulmaya yakın imdat düğmesine basacağım.
Ne yalan söyleyeyim, ikinci albüm ilk albümden kat kat zormuş. Hep söylerlerdi de anlamazdım.
Neden?
Nedeni şu; ilk albümde sadece kendin için şarkılar yazıyorsun, kendi bildiğini okuyorsun. İkinci albümde ilk albümü geçmek zorundasın.
Yani kendini geçmek zorundasın.
Biraz da kendinden geçmek...
Mesela benim 'Enerji'yi, 'İki Sakin'i, 'İstanbul'un Kızları'nı, 'Taşıyo Baksana'yı geçmem lazım.
Taş üstüne taş koymam lazım.
Başka sözler, başka müzikler bulmam lazım.
İlk albümde sadece eğlenirken şimdi defalarca düşünmem, kelimelerle oyun oynamam, ikinci albümü bekleyenleri, ekibimi, orkestramı hesaba katmam lazım.
Eh, birbirimizi kandırmayalım, kimse sadece hobi için, kaygı sıfır albüm yapmaz.
En azından benimki öyle değil.
Hobi değil. Hayatımın ta kendisi.
Bir de üstüne iki yıldan fazladır işlemeyen aşk meşk durumlarımı da katarsanız işim zor.
Duygu yoksa şarkı nasıl olsun usta?
ANIRA ANIRA AĞLAMAK
Böyle kendi kendime sızlanıyordum işte. Geceleri uyumuyor, ağlıyordum, sinirliydim, yalnız kalmak istiyordum.
Hiç hazzetmediğim bir panik hali sarmıştı dört bir yanımı. Stüdyoda rüzgarlar estiriyordum.
Hatta bir gün gazetede Haşmet'in (Babaoğlu) odasına çıkıp tabir yerindeyse anıra anıra ağladım. Gerçi gülünecek ne vardı da Haşmet bana dakikalarca güldü bilmiyorum.
Hadi hadi gelsene İlham Abi.
E hadi içimdeki müzik neredesin?
Alooo? Sesim geliyor mu?
Böyle birkaç hafta kriz geçirdikten sonra dünyanın en sinir, en çekilmez arkadaşı, en mızmız iş arkadaşı olduktan sonra bir gece Yasemin yüzüme baka baka gülmeye başladı. "Ne oldu, ne gülüyorsun Yasemin?" "Neye güleceğim, sana gülüyorum." "Ama ben aşık olmak istiyorum, aşık olmam lazım anlasana!
Yazamıyorum..."
Yasemin'den cevap; "Şapşal sen zaten aşıksın, hem sende stokta fazlasıyla duygu var. Çıkışın bir kişi değil ki. Hayatına bak, çevrene bak, geçmişine bak, şimdi hissettiklerin de duygu değil mi?"
O an kafada ampül yandı.
Benimkisi sadece panik, sadece şımarıklık. İşte o gece ikinci albüm başladı. Ortağım Mert Ekren'le yine gecelere kapandık.
Yine çok eğlendik...
Kısa zamanda öyle şarkılar döküldü ki bizden, ekipte coşku tavan yaptı. Onlara kalsa albüm yarın rafa konacak yani.
Bu arada gazete, spor, masa başı çalışmaları derken bizimkiler bana doğum günümde bir hediye verdi işte.
Ve nihayet yazının başına döndüm.
DİYETLERE İNANMAYIN
Ben birazdan eşofmanlarımı, spor ayakkabılarımı, kitaplarımı, defterlerimi, kalemlerimi alıp Bodrum'a gidiyorum sevgili seyirciler.
Bir hafta boyunca Palmalife Otel'de sağlıklı yaşam uzmanlarından Osman Müftüoğlu'nun kurduğu 'ESPA'da yaşayacağım. Vücudumu dinlendirip detoks içeceklerinden içecek, spor yapacağım.
Bir çeşit kamp yani. Detaylarından haberim yok, oradan bildiririm.
Bu arada eminim Bodrum'un güzel havasında albüm için o çok istediğim sona kalan bonus şarkıyı da yazacağım.
Hadi bana iyi yolculuklar. Bodrum'dan bağlanacağım size.
Not: Yine yanlış diyetler yüzünden ölüm haberleri geliyor. Üzülüyorum.
Tekrar altını çizmek istiyorum; diyetlere inanmıyorum. İşinde uzman doktorların kontrolünde sağlıklı beslenmeye, sağlıklı yaşamaya inanıyorum.
Üç beş günlük tehlikeli işlere sakın girmeyin.
Unutmayın; aldığınız nefes ve sağlığınız her şeyden önemli.
