"Bay Obama-Senin bir kalbin var mı? Seni bizimle beraber Şifa'da bir gece geçirmeye davet ediyorum. Sadece bir gece!..Yüzde 100 inanıyorum ki, Şifa'da geçireceğin bir gece tarihin akışını değiştirirdi. Kalbi ve gücü olan hiç kimse Şifa'da bir gece geçirdikten sonra Filistin halkının yaşadığı kıyıma son vermeye gönül vermeden yürüyüp uzaklaşamaz buradan."
Gazze'deki Şifa Hastanesi'nin yoğun bakım ünitesinde görev yapan Norveçli cerrah Mads Frederick Gilbert'e ait bu cümleler.... Gilbert'in Obama'ya yazdığı açık mektup olay oldu, sosyal medyada paylaşım rekoru kırdı, medyada haber oldu.
Gilbert 67 yaşında, son 17 yılda sayısız kez Şifa Hastanesi'nde gönüllü olarak çalıştı. İlacı yok, elektriği yok, cep telefonunun ışığında ameliyat yapıyor. Yetmiyor, Obama'ya mektup yazıp gündem yaratıyor. Özetle Gilbert destan yazıyor... Ya biz? Biz ise Gazze'de yaşanan insanlık dramıyla ilgili en çok tweet atanlarız. Elbette Twitter'da tepki göstermek, acıyı paylaşmak vs... Bunlar da güzel, lakin biz hep lafta kalıyoruz. Şımarık ukala Cristiano Ronaldo 2 milyon Euro bağış yapar, bizim Müslüman milliyetçi futbolculardan tık yok mesela!
Şifa Hastanesi'nde Norveçli yerine bir Türk doktor olsaydı ve o mektubu yazsaydı, ne güzel olurdu değil mi? Türkiye'deki en palavra laf; sivil toplum örgütleridir... Her siyasi mesajda 'sivil toplum örgütleri' lafı geçer ama kimdir bu örgütler, kaç örgüt var, ne iş yaparlar belli değil! Devlet ve halk olarak insanı yardımlarda iyiyiz, hemen bağış kampanyası düzenleriz ama sahada yokuz, hep uzaktayız. İş bireysel kahramanlıklar yaratmaya gelince elde var sıfır.
Belgesellerde Afrika'nın ya da Afganistan'ın bir köyünde çalışan doktoru, bilim insanını imrenerek izleriz ama oralara gönüllü olarak gitmeyiz.
Toplum olarak anlık reflekslerle yaşıyoruz, bir olay olunca sosyal medyada kıyametler kopartıyoruz, nefretimizi ya da sevgimizi kusuyoruz; sonra da Acun'un yarışmasını tartışıyoruz. Bireyler olarak pratikte yokuz ama eleştirmeye gelince Norveçli doktorda bile kusur bulanlar çıkıyor!
