Geçtiğimiz hafta annem bende misafirdi.
Dolayısıyla son derece sakin bir haftaydı.
Normal insanlar gibi yaşadım.
Sağlıklı yiyecek-içecek, düzenli uyku, gündüz yürüyüşleri, gün ışığında da sosyalleşebilme imkanı vs.
Entresandı; unutmuşum artık böyle bir hayatın varlığını.
Gece insanıyım çünkü ben.
Sevmem sabahı.
Günün ilk ışıklarının enerjisi dedikleri mesela...
Ne pis, ne sevimsiz bir şeydir o öyle.
PARMAK EGZERSİZİ YAPIYOR
Zaten ben sabah insanlarıyla da hiç anlaşamam.
Hayata farklı noktalardan baktığım, dilini anlamakta zorlandığım, arkadaş, sevgili hiç olamadığım insan tipidir onlar.
Neyse konu bu değil; geçelim.
Şimdi ben bütün haftayı annemle geçirince dolayısıyla televizyondaki çok enteresan programlardan da haberim oldu.
Çünkü annemin televizyon izleme anlayışı her kanalda üçer-beşer saniye durmak suretiyle parmak egzersizi yapmak.
Saatler geceyarısını vurana dek ne izleyeceğine bir türlü karar veremiyor, sonra da uykusu gelip yatıyor zaten.
Olansa bana oluyor. Saniyelik kanal geçişleriyle başım dönüyor, tepe sersemi oluyorum.
Yalnız bazen artık yoruluyor mu, aklına bir şey geldiği için dalıyor mu ne oluyorsa; öyle acayip kanallarda, öyle absürt yayınlarda duruyor ki, işte benim Türk televizyonculuğunun nerelere gittiğine dair fikrim tam o anlarda gelişiyor. Böyle bir aydınlanma, bir ferahlık..
Ziyaretin son günleriydi, dayanamadım; dedim: "Sen ne izlemek istiyorsan izle, ben internetten kendime bir şeyler bulayım."
Taktım kulaklıklarımı, ne izlesem ne izlesem derken, aklıma nereden geldi bilmem; yıllar önce izleyip bayıldığım, bir daha izlesem diye hep düşünüp bir türlü denk düşüremediğim bir film: Minik Serçe! (Aslında bilmesem de tahmin ediyorum.
Bilinçaltım devreye girmiş olmalı. Meral Okay'ın gidişindeki aceleye ne kadar üzüldüysem, hemen yanda okuyacağınız haberde de anlatıldığı gibi Sezen Aksu'nun bir 'en yakınını' daha kaybetmiş olmasına da bir o kadar üzüldüm. İçimden onun için de dua ettim. Bu son olsun dedim. Taş olsan erirsin, bir minik serçeciğin omuzları daha fazlasını nasıl kaldırsın?)
NASIL SICAK BİR FİLM!
1978 yapımı, Sezen Aksu'nun ilk filmi.
Bulut Aras'la başrol paylaşıyor. Yönetmen Atıf Yılmaz, senaryo Atıf Yılmaz-Deniz Türkali.
Ah nasıl sıcak, nasıl sevimli, hele o dönem için nasıl farklı bir hikaye...
Hemen her aşk filminde olduğu gibi önce tanışma, sonra aşk, sonra ayrılık, sonra bir daha kavuşma gibi bir çatısı yok.
Tanışma, aşk, aşk, aşk!
Sonunu yazmayayım, belki içinizden izlemek isteyen olur. Ama Sezen'in hayatıyla paralellikler olduğunu söylemeliyim.
Olmaz olası benzeşmeler.
Ve Sezen'in o güzelliği nedir öyle?!. Tablo gibi kadın, tablo...
O dönemlerinde yaktığı canları, kanattığı hayatları düşünemiyorum.
Bu arada kostümlerden kim sorumluysa, keşke hayat boyu yine o sorumlu olsaymış.
Sezen'i ilk ve son kez bu kadar şık gördüm.
Film sadece şarkıları için bile izlenmeli.
Olmaz olsun cüzdanımda milyonlar, yanımda sen olmayınca...
Minik Serçe
Sen de benim kadar gerçekleri görüyorsun...
Bir gün olur ayrılık kapımı çalarsa, seninle yaşanan zaman yeter bana...
Kaybolan yıllar Arada hikaye gereği Sezen'in yaptığı Ajda, Füsun Önal, Neşe Karaböcek taklitleri var. Karaböcek'e çok güldüm ben.
SEZEN O KADAR İZMİRLİ Kİ...
Filmin birçok yerinde eğlenip gülüyorsunuz zaten.
Sezen o kadar doğal, o kadar İzmirli ki...
Eminim durumlara verdiği tepkilerde, izleyen her İzmirli kadın kendini görecek.
Sonra film bitiyor. Elde değil, oturup ağlıyorsunuz. Son şarkıyı bir kez daha, bir kez daha dinliyorsunuz. Ben bir yerden sonra oturup işi kendi halime ağlamaya çevirdim ama neden ağladığımı yine de bilmeden.
Kendi kendime bir hüzün basması yaşadım, o kadar olur.
Zaten bu ara efkara, dibe vurmaya, fişi çekmeye, yalnızlık şıllığını koluma takıp kabuğuma çekilmeye pek meyletmekteyim.
Ah Sezen, yine yaktın beni, çok teessüf ederim.
