"Ölürüz diye mi üzülüyoruz? Ne ettik, ne gördük şu fani dünyada kötülükten gayrı? Ölünce kirlerimizden temizlenir, ölünce biz de iyi adam oluruz..." Orhan Veli'nin 'Ölüme Yakın' şiirinden bu satırlar... Evet, ölünce hepimiz iyi adam oluyoruz... Akla ilk iyi anılar gelir. Hatalar, kötülükler unutulur... Çünkü ölüm, hayatın en büyük trajedisi. Kimse bir ölünün ardından kolay kolay lanet okumaz. Hayatını kaybeden kişi bir cani ya da kötülük timsali değilse tabii... Ölümlerin ardından kaleme alınan yazıları okumayı oldum olası sevmem... Mesela, İhsan Doğramacı ölümünün ardından 'kahraman' ilan edildi... Evet, bazıları için bir kahraman... İnsani özellikleri ve eğitime yaptığı katkıları kimse unutamaz... Ancak aynı Doğramacı bazıları için de 12 Eylül sonrasında oluşturulan apolitize toplumun en büyük mimarlarından biridir... Kendisini hep '6-0'lık yenilgide rakip takım başkanının elini sıkan, fair play sembolü insan' olarak hatırlayacağım Özhan Canaydın'ın ardından çıkan yazılarda ise daha ilginç bir ruh hali hakimdi. Sağlığında kendisini acımasızca eleştiren yazarlar, Canaydın'ı övgü yarışına girdi. Canaydın'ın ardından yazılan en garip yazı da Reha Muhtar'dan geldi... Muhtar, 'Onu kanser edenler ve sarı kırmızı kurdele' başlıklı yazısında önce, kanserin bir nedeninin de stres olduğundan bahsetti, sonra da lafı, Canaydın'ın kanser olmasına ağır eleştirilerin de neden olduğuna getirdi... Bu yazının son satırları "Emin olun sizi hiç affetmedi... Yaptıklarınızı hiçbir zaman tasvip etmedi... Söylediklerinizi unutmadı" ifadeleriyle dolu... Yani Muhtar açık açık bazı yazarlara ya da kulüpten birilerine "Bu adamı siz öldürdünüz" diyor. Ne kadar hastalıklı bir bakış açısı! Türkiye'de 'üç büyükler'i yönetmek Başbakan olmak gibi bir şey. Ne kadar başarılı da olsanız en ağır eleştirilere, hatta hakaretlere maruz kalırsınız. Bu işin doğası bu. Bence Muhtar, bu işin doğasını çözebilmek için öncelikle Hıncal Uluç'un dünkü nefis yazısını okumalı... 
