Gönülsüz yapılan hiçbir işten hayır gelmediği bir kez daha tarafımca deneyimlendi.
Aralık geldiğinde evin en görünür köşesine dikilen, emektar bir ağacım var benim.
Üzerindeki süsler evdeki kedi veya kediler tarafından Aralık ortasını bulmadan tek tek üzerinden çalınıp paralansa da, yine de sayesinde bir ay boyunca evin bir köşesi renkleniyor, şenleniyor.
Kurması gayet eğlenceli olan bu ağacın, yılbaşının hemen ertesinde sökülüp bir sene boyunca dinleneceği yere kaldırılması olayı beni her yıl çok zorlar.
AMPULLER PATLADI!
Fakat bu sene, her nedense ağacın kurulma aşamasında da bir sevimsizlik, bir tatsızlık vardı!
Laf olsun diye zar zor bahçedeki depodan çıkardım kendisini.
Bir de süslerini nasıl dağıtmışsam, süslerin biri bir odadan diğeri başka bir odadaki sandıktan çıktı!
Işıkları desen ayrı bir dolaptan çıktı.
Neyse böyle pek bir gönülsüz bir şekilde kurdum ve süsledim ağacımı.
Sonra sıra en sevdiğim kısmına geldi: Fişi prize takmak ve süslü püslü, suni çam ağacımın ışıklarını yakmak.
Ancak ışıkları yakamadım. Ampuller mi patlamış artık, ne olmuşsa yanmadı nalet!
Işıksız da hiçbir halta benzemez o çamcık, bilenler bilir.
Kendi kendime, "Öncel, bu kadar ağız, burun yamulta yamulta, istemeden, zorla kurarsan ağacı olacağı buydu. 10 küsur senedir şıkır şıkır yanan ışıklar bu sene kör oldu!
Öff zaten gözüme de hiç neşeli görünmüyor, en iyisi kaldırayım ben bu yayıntıyı! Olmadı bahçenin bir köşesine kondurayım!" dedim.
Noel coşkum şimdiden sıfır anlayacağınız. Öyle bir haldeyim ki; Santa Claus benim bacadan geçip şömineden "Ho ho hoo!" dese, resmen elime budaklıyı alıp "Hoşt!" diyecek, adamı geldiği yere kovalayacağım.
Yılbaşı yaklaşadursun, ben mevzuya karşı o derece hissiz bir insanım.
Neden böyle oldu ki? Ben de anlamadım.
