Mutsuzum, kederliyim, öfkeliyim...
Analar ağlıyor.
Analarımız...
Şehitlerimiz var. Vardı... Ve bitmiyor. Tam 30 yıldır.
Twitter'da mesaj atmakla olmuyor.
Yayınları durdurmakla da olmuyor.
Bugün sokağa çıkmasanız, bugün alışkanlıklarınızı, programlarınızı, dizilerinizi, müziğinizi durdursanız da işe yaramıyor, merhem olmuyor.
Hakkıyla yas tutulmuyor.
Yaşamayan anlayamıyor. Nasıl anlayacak ki?
Ateş düştüğü yeri yakıyor.
Kaç gün sürecek bu acımız?
Kaç gün ağlayacağız şehitlerimizin ardından?
Bu ilk değil, son olmayacak da biliyorum, biliyoruz. Çünkü hiç sonu gelmiyor. Barış yıllardır buralara, hatta oralara uğramıyor.
HEP AYNI SENARYO
Devlet büyükleri terörü lanetliyor. Yazılı basında, radyolarda, televizyonda kınanıyor terör.
İntikam sözleri söyleniyor.
Her defasında aynı senaryo...
Artık sözler tatmin de etmiyor, teselli de.
Eee? Sonra geçiyor işte.
Unutuluyor, üzerine toprak atılıyor, ta ki bir dahaki saldırıya, bir dahaki şehitlere dek.
Sahte geliyor her şey gözüme.
30 yıldır çözüm bulunamaz mı? Bu kadar mı yetersiz devletimiz? Bu kadar mı çaresiz? Çözümsüz.
Ben öyle ahkam kesecek kadar konuşamam bu konularda ama acım gerçek.
Bugün canım hiçbir şeyden bahsetmek istemiyor. Kimseden konuşmak istemiyor.
Magazin ne kadar da cıvık, yazmaya değer bulduğumuz konular nasıl da vıcık vıcık geliyor gözüme.
"Hayat devam etmeli" diyor birileri.
Evet, hayat devam ediyor.
Her zaman etti; çünkü ateş sadece düştüğü yeri bitirdi, kül etti.
"Sakin olmalı" diye öğütlüyor birileri. Sakin ola ola gelmedik mi buralara.
SAVAŞ BİTECEK Mİ?
Kampanyalar yapılacakmış.
Yürünecekmiş sokaklarda.
Oradan oraya... Yürünsün.
Şehit ailelerine yardım toplansın.
Hepsine tamam!
Peki, 30 yıldır devam eden savaş bitecek mi?
Bunu bize kim söyleyecek?
Yasımız bu sefer kaç gün sürecek acaba?
Güvensizim bugün, ümitsizim, öfke var içimde ama faydasız, birçok soru var kafamda, cevap bekliyorum bugün, bulamıyorum.
Söyleyecek sözüm yok bugün benim.
