2000'li yıllara kadar Türk korku sinemasına ait örnekler yok denecek kadar azdı. Şimdilerde ise hem başarılı korku filmleri yapılıyor, hem de korku türü meraklılarının sayısı giderek artıyor. Her yaştan seyircinin bu türe olan açlığının ticari olarak değerlendirilmesinden dolayı sayıca çok fazla örnek verilmiş ve ister istemez bir kendini tekrar etme durumu oluştu.
Üzerine 'korku sinemasına ilgi var; o zaman bir korku filmi de biz yapalım' anlayışı ortaya çıkınca, maalesef tür çok istismar edildi. Eğer ki bir tür istismar edilmeye başlanmışsa ve artık gişede hatrı sayılır bir başarı bile elde etmiyorsa, geçmiş olsun.
Yine tükettiniz! Şimdi 'Türk sinemasında iki tür arasında sıkıştık kaldık' diye şikayet etmeye devam edebilirsiniz, hikayeden çok filmin ismine kafa yormaya da devam.
'Sette başımıza tuhaf şeyler geldi, çekimlerde psikolojimiz bozuldu, gerçek olay diyerek daha çok gişe yaparız', 'Başrole cini koy, no name iki oyuncuyu da oynatırız' kafaları yüzünden Türk korku sineması yok olmak üzere..
FİLMLERDEKİ KLİŞELER...
Filmin başında özellikle kapılar kendi kendine kapanır. Boş bir sahne dahi olsa alttan gerilimli bir müzik mutlaka kullanılır.
Korku filmlerinde herkes genelde depresiftir; neşeli insanlar sadece figürandır.
Aşırıya kaçan ani çığlıklar olmazsa olmazdır. El feneri en çok işe yarayacakken çalışmaz, çalışan fenerin de pili aniden biter.
Arabayla seyir halindeyken radyo aniden frekans değiştirir, gerçek bir olay her zaman ilgi çeker. Bir ağlayan, bir gülen bebek sesi gerilimin en büyük unsurudur.
Aynaya bakınca arkada insan silüeti görmek zaruridir. Çalışmayan arabalar, açılmayan kapılar ve daha nice klişeden uzak bir korku sineması dileğiyle....
