Sizi bilmem ama Yunus Günçe'yi Survivor 2016'da izlerken benim içim burkuluyor. Eğitimi tamam, oyunculuk yeteneği üst düzey... Gelin görün ki, kendini hatırlatmak, kariyerinde yeni bir açılım yapmak için Survivor 2016'ya katılacak kadar çaresiz. Oysa böyle hissetmemeli benim ülkemin 'gerçek' oyuncuları. Bir yarışma sayesinde annesine kombili küvet almak olmamalı o yaşlardaki hayalleri... İsminin nasıl yazıldığını, 40 küsur yaşında, oyun kazandıktan sonra parmak şıklatarak öğretmemeli biz seyircilere. Biz ismini ezbere bilmeli, doğru söylemeliyiz. Yunus'un konsey toplantılarında yaptığı konuşmaları seviyorum. İroniler, ince zeka ürünü esprileri, insanın beyin kıvrımlarında tur atan betimlemeleri aslında onun ne kadar güçlü bir alt yapısı ve genel kültürü olduğunu gösteriyor. Yunus bunca dizi bolluğunun orta yerinde işsiz. Annesinin evindeki bir göz odaya mahkum. Survivor 2016'nın son şampiyonu ise sadece kelle uçurma hareketleri yaptığı ve kamyon arkası cümleleri söylediği için en büyük kanalın, çok önemli dizisinde rol alıyor... Anladınız mı şimdi içimin neden acıdığını?
