Dün sabah işe yine omuzlarım çökmüş, umutlarım kararmış, enerjim tükenmiş olarak geldim. Beni 'pert' eden ise sabah ekranında izlediğim bir haberdi.
Aslında hikaye ne de güzel başlıyordu. Kocaeli'de yaşayan 4 yaşındaki Asmin bebeğin amansız bir hastalığa yakalandığını öğrenen komşuları, maddi güçlük içindeki aileye yardım için aralarında 4 bin 500 lira toplamışlardı. Aile bu parayı ameliyat masrafları için evde tutuyordu.
Bir gün kapı çalındı. Evin hanımı açtı. Karşısında iki kişi vardı. "Çocuğunuzun hasta olduğunu öğrendik. Size yardımcı olmak istiyoruz. Bizim dualarımızın gücüne inanın. Pek çok umutsuz hastaya şifa olduk" dediler. Evin hanımı aldandı. Onları içeri aldı. O soysuzlar, allem ettiler kallem ettiler, çocuğun odasında saklanan parayı alıp gittiler...
Çaresiz baba ağlıyordu... "Sadece bu dünya yok, ötekisi de var. Bize bu kötülüğü yapanlar bu dünyada olmasa bile öteki dünyada mutlaka hesap verecekler" diyordu. 4 yaşındaki talihsiz Asmin'in gördüğü kemoterapi yüzünden saçları dökülmüştü. Zavallı çocuk, kelliğini gizlemek için çok sevdiği oyuncak bebeğinin bukle bukle saçlarını koparıp kendi kafasına koyuyordu...
Şimdi o şerefsizler yakalansa, sadece 'hırsızlık' ya da 'dolandırıcılıktan' hüküm giyse; benim vicdanım soğur mu?
(Yazının sonuna bu soru işaretini koyduktan sonra içimdeki havayı boşaltmak için hırsla tüm nefesimi geri verdim... O insan müsveddeleriyle aynı havayı teneffüs ediyor olmaktan nasıl iğrendim, anlatamam...)
