Köpük ne kadar ilginç bir oluşum. Sadece şairlerin imgelemini değil, biz sıradan insanların da aklını meşgul ediyor. Hatta bazı kararlarımızı köpüğün varlığına ya da yokluğuna göre veriyoruz.
Diyelim ki deniz kenarındaki bir kafede oturuyorsunuz. Garsondan bir bira istediniz. Bardağa koyup getirdi. Birayı köpüklü sevseniz de, sevmeseniz de... Eğer biranın üstünde hiç köpük yoksa bir sorun olduğunu anlarsınız. Hava mı almış, bir süre açıkta mı beklemiş? Ne olursa olsun sonuç nahoştur; geri gönderirsiniz.
Öte yandan seyrettiğiniz ve belki de bir süre sonra girip yüzmeyi hayal ettiğiniz denizde köpükler varsa bütün keyfiniz kaçar. Belki bir teknenin marifetidir bu, belki de dalgalar uzaktaki balık çiftliğinden getirmiştir.
Ya da tersine: Kıyıya vuran dalgaların köpüğü nasıl da çocuksu bir sevinç yaratır insanda.
Çay ve kahvede de durum aynı. Çayın üstünde köpükler varsa insanın canı hiç içmek istemez. İyi suyla yapılmış, iyi çay kullanılmış, içinde herhangi bir katkı maddesi bulunmayan, demini almış, tavşan kanı çayda hiç köpük olur mu?
Buna karşılık kahve özellikle de Türk kahvesi dendi mi akla hemen köpük gelir. Yudumlamaya devam etmenize rağmen fincanda hala köpük varsa mutlu olursunuz. Ağzınızın tadı yerine gelir.
Köpük bazen iyiye, bazen kötüye; kah kaliteye, kah bozukluğa delalettir. O bir göstergedir: Tatmadan, koklamadan; dünya hakkında bilgi edinip karar vermemizi sağlar köpük.
Tekrar şairlere dönelim ve Ahmet Muhip Dranas'ın 'Köpük' adlı şiirini hatırlayalım:

Oyun bitti ve her şey yerini buldu.
Akşamla ebedi kızlar anne oldu.
Aynalara bakma, aynalar fenalık;
Denizi, sonsuz olanı düşün artık.
Bir gün beni hatırlayabilirsin ancak,
Güzelsem soyabilirsin çırılçıplak;
Oradayım hep ben, orada derinde,
Gemilerin ihtiyar köpüklerinde.