Çılgın proje sağolsun, bol bol İstanbul'dan konuşmaya başladık.
En çok da Boğaz'ı ve Boğaziçi'nin geleceğini konuşuyoruz. İstanbul'un Karadeniz kıyılarını, su havzalarını, yeni yapılaşmaları konuşuyoruz.
Ama atladığımız ne çok şey var!
Bu İstanbul öyle bir şehir ki...
Uzmanların yaptığı hesaplara göre çeşitli semtlerinde yaşayan çoğunluğu çocuk ve kadın iki buçuk milyon insan henüz Boğaz'ı görmedi.
Bağcılar, Esenyurt gibi semtlerde yaşayan yaşı 30'ları bulmuş yüzbinlerce kadın henüz Yenikapı sahiline bile inmedi.
Buna karşılık bir Modalı tanıyorum.
Kırk yılda bir Taksim'e çıkıyor ve her seferinde başı dönüyor, canı sıkılıyor: Hemen küçük ve sevimli semtine geri dönmek istiyor.

***
Ondan bazen pek tanıdık bir şehir gibi söz ediyor olsak da...
Hem hayallerimizi süsleyen yönleriyle...
Hem de gerçekten kapladığı geniş coğrafya ve demografik yapısıyla...
İstanbul koskoca bir ülke aslında!
Ve "İstanbullu davranışı" dediğimiz şey artık bir şehir sakininin tercihlerinden çok bir "yurt"un yurttaşlarının farklı davranış kalıplarını andırıyor.
***
Bilgi Üniversitesi öğrencilerinden biri anlatmıştı...
Amerikalı hocaları sınıfa "İstanbul'a karakterini kazandıran semtlerden üçünü yazıp verin" demiş.
Sınıfın tamamına yakını Fatih semtini unutmuş ama bu üçlü içersine Bağdat Caddesi'ni koymayı ihmal etmemiş!
Hoca gülmüş; "çocuklar bu caddeyi ben de çok seviyorum ama İstanbul kadar Los Angeles veya Miami'yi de temsil edebilir" demiş!
Ben de bunu ilk duyduğumda hafif dalga geçmiştim.
Şimdi düşünüyorum da...
Üniversite öğrencilerinin İstanbul'un karakteristiği konusunda vurdumduymaz bir cehalet içinde olmasını asla kabullenemesem de...
İçine düştükleri şaşkınlığı anlayabiliyorum.
Şimdi tartışacak ne çok şey var...
Kanalistanbul, finans merkezi Ataşehir, 3. Köprü, Boğaziçi'nde yapılaşma, AKM ve Emek Sineması'nın geleceği, Kartal'da kentsel dönüşüm, vd...
Ama hepsinden önce...
İstanbul'u artık "ülke içinde bir ülke" gibi kavrayıp en baştan öğrenmemiz gerekiyor.