Binlerce yıl boyunca insanın nefsiyle son hesaplaşmasının ve hikmetle kucaklaşmasının yolu çöle gitmekten geçti. Şimdi çöllerde "jeep safari"ler düzenleniyor! Melekler çölleri terk etti! Günümüzde çöle değil, metropol kalabalığının tam göbeğine doğru yürümek gerekiyor.

Sadece parayı değil, her şeyi sayıyoruz. Sevinçlerimizi, acılarımızı, sevdiklerimizi, sevmediklerimizi, kazançlarımızı, kayıplarımızı... Ve saydıkça, azalıyor hayatımız!
İlişkiler bitmiyor. Çoğunun bir "son"u yok. Yavaş yavaş ortadan kayboluyorlar.
Baudrillard da "ilişkilerin kesin sonu yoktur" demişti. Ona göre ilişkilerden geriye kalan birtakım duygular "Ölümden sonra hayat" talebiyle yanıp tutuşuyorlardı.
Binlerce yıl boyunca insanlar beklemek ile sevmek arasındaki derin bağı hissetti, yaşadı, bildi. Lakin dünya değişiyor işte! Bununla birlikte alttan alta duygular da dönüşüyor! Artık birbirimizden sürekli haberdarız: Telefonlar, cep mesajları, tweet'ler, mailler... Beklemek ile sevmek arasındaki bağ koptu kopacak halde! Beklerken içimizi yakan özlem duygusu yerini sıkıntıya bırakıyor.
Hangisini tercih edersiniz? Uykularınızı kaçıran geleceği düşünmek mi olsun? Yoksa gelip de gitmek bilmeyen hatıralar yüzünden mi uykunuz tutmasın?
Anna Mouglalis'in oynadığı yeni ve doğru düzgün bir film olsa da, tekrar tekrar izlesem. İnsan bir film yıldızını özler mi? Özlermiş.
İlk kez seyahate çıkacakların dikkatine... Çiftler gerçekte birbirlerine yabancı olduklarını en çabuk yabancı bir ülkede anlarlar!
İşini, gücünü, sevdiğini seçememiş; iyilikle kötülük, ayakla baş, yalanla dolan arasında seçim yapmaktan hep kaçınmış ve kendi kaderini belirlemek konusunda bir karar verememiş yüz binlerce insan bugün eline oy pusulasını alıp damgasını vuracak. Böylece ülkenin kaderi hakkında kendi kişisel seçimini yapacak. Kolayca... Tereyağından kıl çeker gibi... Sorumluluk almadan... Hafiflik içinde... Bu fırsatı kaçırmamalı, değil mi? Ah demokrasi! Yalnız bunun için bile sevebilirim seni.