Pazar notları:

Bildim bileli, "İçimizdeki çocuk" deyimi beni rahatsız etmiştir. Azıcık neşe, biraz hayalcilik için ve hayatın üzerimize yüklenen ağırlığından belki kaçabiliriz diye onu yaşatmaya mecbur muyuz? Ona da yazık! Bırakalım, gitsin çocuk. Hayret duygusu kalsın, o yeter!

Bir de maziye karışan çocukluğunun yerini çocuksulukla doldurmaya kalkışanlar var. Nereden baksanız uyumsuzluk, nereden baksanız göze batan bir eğretilik... Yetişkin özgürlüğü ve sorumluluğunu üstlenmeden nimetlerinden faydalanma uyanıklığı... Sevilme açlığıyla harmanlanan şımarıklık...
***
Yalan yok! Yetişkinlik dediğimiz şey derin bir yenilgi duygusudur aslında. Bu duyguyla barışmayacaksın da, ne yapacaksın! Pascal Bruckner'in sözünü hatırlayalım: "Yetişkinlikte dünyayı yenme arzusu yavaş yavaş durulur, onun yerine arzuları yenmeyi öğreniriz." Olgunlaşmanın yolu budur.
***
Hem "içimizdeki çocuk" yaşasın diye çırpınmaya gerek var mı? Allah uzun ömür verir de iyice ihtiyarlarsak, o gelip buluyor bizi. Bilmem ki acaba o vakit anlar mıyız; çocuk olmak aslında nasıl kırılgan ve kırgın bir haldir? Ne hüzünlü bir çaresizliktir?
***
Bazı akşamlar televizyon kanallarında beslenme uzmanlarının ve "sağlıklı yaşam" alanında uzmanlaşmış hekimlerin tartışmalarını izliyorum. Sert kapışmalar, garip iddialardan geçilmiyor. Sanki ekran başındakilere örtülü bir mesaj veriyorlar: "Öleceksiniz... Hepiniz ö-le-cek-si-niz!" E onu biliyoruz, tamam da hayat dediğiniz bu mudur? Hayat, "canlı kalma" çabasından mı ibarettir?
***
"Allah'ı arıyorum" diyor. Nasıl, diyorum. "İçimde" diyor. Hafiften çok bilmiş bir edası var. Üzerinde durmuyorum. Güzel, diye karşılık veriyorum!
Başka bir kelime etmeyi beceremiyorum o an... İçlerimizi boşaltıp tam takır bırakan popüler kültürü düşünüyorum. Sonra Cahit Koytak'ın o muazzam dizeleri aklıma geliyor: "Peki, O'nu bir başkasının içinde/ Aramayı denedin mi hiç?/ Annenin, babanın, kardeşlerinin/ Bir komşunun, bir yoldaşının/ Bir dostunun ya da düşmanının içinde?" (Yerde, Gökte, Her Yerde)