Ahmet Piriştina'nın, 52 yaşındayken bir kalp krizi sonucu ölmesi, hepimizin doğarken öğrendiğimiz ama yaşarken düşünmek istemediğimiz ilahi gerçeği yine hatırlattı.
"Ölüm", kozmik bir sosyal adaletin aracıdır.
Ne sevgi, ne başarı, ne servet, ölüm önündeki eşitliği bozabiliyor.
İzmir'e büyük hizmetler yapmış, halkın sevgi ve desteğini kazanmış ve yeni bir görev döneminin başında bulunan "Piriştina" ile "Ölüm", bir gün öncesine kadar bir arada hatırlanacak olgular mıydı?
Ama kim ne zaman nerede doğacağını bilebildi ki, nerede ne zaman öleceğini bilebilsin?
Özellikle kamuya dönük yaşayanlar için hep tekrar edilen bir söylem vardır:
- Hiç ölmeyecekmiş gibi yaşa ve yarın ölecekmiş gibi davran!
Ahmet Piriştina, siyasette de, yerel yöneticilikte de, temiz, örnek ve başarılı bir yaşamı arkasında bırakarak aramızdan ayrıldı.
Belli ki, o yoğun tempo arasında yüreğini ve bedenini yormuş. Sağlığını ihmal etmiş.
Bir sağlık kontrolünden geçseydi, belki bir anjiyo ve belki bir by-pass ile, bu "Ölüm" denilen kaçınılmaz gerçekle randevusunu, çok uzun yıllar sonrasına erteleyebilirdi.
Ama yazgı böyleymiş.
Piriştina'nın kederli ailesine, İzmirlilere, CHP'ye ve meslektaşlarına başsağlığı dilemekten başka bir şey yapamamanın üzüntüsünü taşıyorum.
Piriştina, kubbede gerçekten bir hoş sada bıraktı!
Tek teselli bu olabilir.
