Dünya Kupası'nın tartışılan kalitesi içerisinde parlayanlar ikililerdi. Cannavaro-Materazzi, Pirlo-Gattuso ve Lahm-Schweinsteiger göze batan isimler oldu. Bu örnekleri İnegöl maçındaki F.Bahçe ikililerini anlatmak için verdik.
Uğur-Olcan, Serkan- M.Yozgatlı ve Deivid-Semih 'ekipleri' kolay gibi görünen maçın denge noktalarıydı. Bu futbolcuların birbirleriyle uyumları, takımları adına maç performansını da pozitif yönde etkiledi. Olcan'ın boş koşularına Uğur'un dripling yaparak çıkışları destek oldu. Serkan'ın süratli bindirmeleri de her seferinde pozisyon getirdi. Deivid-Semih ikilisinin önemi ise takımın klasik 4-4-2 düzeninde oynadığı anlarda rakibi nasıl ısıracağını göstermesi açısından önemliydi.
Biri (Semih) boğuşmayı, boş koşu yapmayı ve golü koklamayı biliyor, öteki (Deivid) müthiş oyun zekasını teknik ve yaratıcılıkla birleştiriyor. Bu ikilinin veya klasik 4-4-2'nin F.Bahçe'de gerçekleşmesinin tek şartı ise Alex'siz olmak. Brezilyalı sakat veya cezalı değilse ilk onbirin değişmezi. Ama o oynadığında forvetlerden biri kulübeye gitmek zorunda. F.Bahçe'yi diğer takımlardan ayıran özellik de bu zaten.
Homojen (değişken) kadro yapısı ile oyuncular doğru görevlendirildiğinde her sistemi oynayabilecek durumda. Zico doğru analizler yapabilseydi fiyasko ile sonuçlanan 4-3-1-2'si ile aslında ligi sarsardı. Ama sisteme göre oyuncu seçimlerinde bir türlü doğru kararı veremedi.
Fakat şu da bir gerçek ki 6 ay geçtikten sonra Zico'nun hata sayısı azaldı. Hem kupadaki hem de Trabzon'daki takımlarını iyi çalışırsa Alex aşkına vereceği aralar ile daha üretken onbirler yaratabileceğini anlar. Bu maçta Kemal Aslan'ın da 2. yarıda kadro rekabeti içine gireceği sinyali geldi.
Uzun sakatlığına rağmen güvenini kazandığını gösteriyor. Aynı çabayı Tümer'de de görmek herkesi sevindirdi. Öncelikle moral gücüyle sahaya çıkan bu oyuncunun vücudunda sakladığı açma düğmesini bulup, basmak gerekiyor. Tümer klasik profesyonel değil. Onunla başka türlü iletişim kurulması gerekir.