Bir gün önce Fenerbahçe, dün de Galatasaray... Eskisinden farklı ne olduğunu bulabilmek için hazine avcısı olmak gerekiyor. Tek nadide mücevher Arda dışında ışıldayan yeni bir değer aramak boşuna gibi.
Belgrad takımı maçı savunarak yaşadı. Galatasaray'ı tehdit etmeyi düşündüğü anlar kendi fikirleri değil, anlaşılmaz hatalarla gelen davetlerdi. Bir-iki etkili atak yaptılar ama hep sahalarında, hep savunmadaydı akılları.
Arda sağda, Serdar Özkan solda. Kapanan rakibe açmanın tek yolu, kanat oyuncularını taç çizgisine yapışık oynatmak. Onlar oyun alanını büyültsünler de, orta saha oyuncuları aralara sızma yapsın. Oldu mu? Kağıt üstündeki taktikler "olur" diyor ama, sahadaki gerçekler bu görüntüyü vermiyor. Sürekli kumlu bir görüntü var. Arda tek başına sorumluluğunu aldığı topla golünü buldu. Saha avantajı adına daha fazlasına ihtiyaç var. Sahadaki inisiyatif ise Mehmet Batdal üstüne kurgulu gibi. Yakala-şişir emirleri var. Batdal veya rakip defans... Başka şans yok gol olması için.

RİJKAARD HİÇ YAKINMASIN
Böylesine baskılı oynarken, böylesine çaresiz beklemeyi yakıştırıyor takımına Rijkaard. Hiç şikayet etmesin. Kadrodan şikayet etti, şartlardan da. Bir şey de kendisi yapsın da, bizler "Adam haklı, oyuncuları yapamıyor" diyelim, farklı bir beklentiyi gömlek cebimizde taşıyalım.
Yeni olabilecek iki şey var sahada; Serdar Özkan ile 60'ta yerine giren Pino. Serdar'ın tırnaklarından taşacak kadar yetenekli olduğuna herkes inanıyor. Bir tek kendisi bunun farkında değil. Eziyor her topu. Pino, onun yarısı kadar kabiliyetli ama onun iki katı oyun zekasına sahip. Arda'nın gollerinin kaynağı öncelikle rakibin hataları ve vuruş anındaki tökezlemeleri. Bu farkı yakaladıktan sonra iki gol ikramı yaptılar ki, rakiplerinin acemiliklerini aratmadan. Aynı Fenerbahçe gibi Galatasaray... Hiç hazır değil, hiç farklı değil.