Aykut Kocaman, ofansif kadrosundan ödün vermeden, "kazanmak" üzerine kurduğu konsepti değiştirmeden, yıllarca yaşadığı derbinin ruhunu iyi bilerek ve tasarlayarak takımını çıkardı sahaya.
Beklenmedik hiçbir şey yoktu sahada. Teknik adam değişikliği, hafta boyunca süren "kibirli" sataşmalarla Galatasaray takımı da maçın ruhuyla oyundaydı. Agresif ve istekli koşarak, puan almanın birinci şartını yerine getirdiler. Önde bastılar, istekli yardımlaştılar, yüzde yüz konsantre ile oynayarak, önce ayakta durmanın hesabını yaptılar.
İlk dakikadan itibaren heyecanı ve temposunu buldu karşılaşma. Hagi'nin düzen üstündeki "mecburi" değişiklikleri ile Fenerbahçe'nin kontrollü pas yapması engelleniyordu. Alex sorumluluktan uzaklaşıp, Emre'nin omuzladığı orta saha gücüyle, bu baskıdan kurtulmak için uğraştılar.
Niang ile Neill'in müthiş mücadelesi içinde her şey vardı. Avusturalyalı "bezdirme" üstüne kurduğu savunmasında, sarı kartı gördükten sonra da vazgeçmedi. Hakem Bülent yıldırım iki kez ikinci sarıyı vermedi. Yine de bıkmadılar, oyunun içinde kalıp, "her an, her şey olabilir" hissini sıcak tuttular.
İkinci yarıda, iki teknik adam da, statükoyu kendi lehlerine çevirmenin peşindeydi. Hagi defansif hamleler yaparak, rakibinin daha çok risk almasını umdu. Geçecek dakikaların hesabını yapıyor, kurgusundan vazgeçmiyordu. Aykut Kocaman'ın Alex'in yerine Semih'i oyuna atmasıyla birlikte beklenen "hücum emri" geldi.
PUAN VE GURUR PEŞİNDE
Son 20'de, Fenerbahçe gol atmak için ufak bir gedik aramanın peşine düştü. Galatasaray sancılı döneminde kendisini rahatlatacak, beraberlik kredisinin peşindeydi. Alacakları sadece puan olmayacak, gururlarını da geri kazanacaklardı. En tartışmalı dönemlerinde, en umutsuz anlarında 10 yıllık geleneği bitirme fırsatını da ellerine geçirmişlerdi.
Skor için beklentilerin en yüksek olduğu isimler Stoch, Dia ve Alex'in derbinin gerektirdiği fedakarlığı gösterdiklerini söylememiz zor. Niang'ın tek başına savaştığı, beklerin neredeyse hücuma hiç çıkmadıkları bir maçta, böylesine direnen bir rakibi geçmek kolay değildi. Öyle de oldu.
Galatasaray "kutuyu" açtırıp, "varım" dedi. Fenerbahçe ise "dejavu"yu unutup, "empati" yi buldu. Yıllardır rakiplerinin neler hissettiğini biraz ucundan anladılar.
