Ciddi şekilde savunma yapan bir rakibe karşı Alex'sizliğe yana yana dakikalar geçiyordu. Mecburiyetler takımın taşlarını yerinden oynatmıştı ama sahadakiler Antalyaspor'un sadece savunmayı isteyen oyun tarzına çözüm üretemiyordu. Bu sezonun genel sıkıntısıydı aslında bu. Kalite problemini hep yaşıyordu bu kadro. Farklı olmayı beceremedikleri gibi, bunu denemiyorlardı bile. Çünkü hep ellerinde çözüm anahtarı olan bir Alex vardı. Kaptan hep bir şeyler düşünüyor ve yapıyordu. Geriye kalanların sorumluluk alması da anlamsızdı. Böyle bir işe kalkışmak, risk üstlenmek veya sorumluluk almayı gerektirecekti ki, bu yüreğe sahip olmak kolay değil. Aykut Kocaman bu sıradanlığı, ikinci yarıya Sow ve Emre ile başlayarak çözüm aradı. Hem tribünleri, hem takımı ateşledi, hem de rakibe daha çok endişe verdi. Birden bire klasik çift forvet ileri oynamaya başladılar. Sık sık iki kenarı da denediler. Antalyaspor'un savunma disiplinini ve direncini kırmak adına zorlamalar yapıyorlardı. Emre'nin başlattığı atakta, Ziegler'in kötü vuruşunun, gol pasına dönüşmesiyle birlikte Sow tabelayı değiştirdi. Fenerbahçe kendi amacındaki mutlu sonu yazmaya başlamıştı ama Antalyaspor'un hikayesi için yeni bir paragraf gerekiyordu. Maç iki taraf için de rakip kale göz hapsine girdi. Bir tarafın can pazarlığında olduğu böyle bir 90 dakikanın herkeste farklı beklentiler yaratacağı bir gerçek.

SON SÖZÜ ALIN TERİ SÖYLEDİ
Ancak Fenerbahçe'nin liderden 30 puan geriye düştüğü Aragonesli sezonu hatırlayın. Ligde kalma mücadelesi verip, Kadıköy'den puanla ayrılan takım olmamıştı. Kader hakkında son sözü alın terinin söylemesi gerektiğini, bu sahaya çıkanlar ve gelenler iyi biliyor. Her hangi bir isteksizlik, bu mücadeleyi veren başka bir takımın hakkını yemek. Bunu en iyi Fenerbahçeliler bilir.