"Of şimdi beni yıktın…" Bu söz bu kadar içten söylenir ancak.
Beni yıktın!
Manasını benim gibiler yüreğinde hissedebilir ancak…
Sıradan bir laf değil bu…
'Beni yıktın…'
'Yaramı deştin…'
'Yüreğim kanadı…'
'Acımı hatırlattın…'
'Off of…'
Rol yapmadı hiç.
İçinden geldiği gibi davrandı.
Yüreğinin sesini dinledi hep…
Ağlayası gelince ağladı…
Tutmadı gözyaşlarını.
Akarken yanağını ıslattı…
Hüngür hüngür ağladığı da oldu.
Bir kez olsun rol yapmadı ama.
Ana kuzusu ama delikanlı bir adam.

Halkın içinden geldi.
Çok çile çekti.
Fukaralığın alasını yaşadı.
Zaten gurbete de bu yüzden çıktılar ya!
Memleketten boşuna ayrılmadılar.
'Taşı toprağı altın' dedikleri İstanbul'u memleket yaptılar.
Sabahları mısır ekmeği, minci peyniri ve büyük bardakta çayla kahvaltı yaptılar.
Mısır ekmeğini yoğurtla da yediler.
Baklası, mısır unu, yağı, lahanası memleketten gelmeseydi geçinmeleri mümkün değildi.
İstanbul'a giden her Karadenizlinin yaptığı da buydu zaten.
Memleket desteği olmasa olmazdı…
Arı gibi çalıştı…
İETT, şu, bu ve okul…
Futbol da oynadı…
12 Eylül öncesinin ateş çemberinden geçti.
Tenzile Ana sabahlara kadar onu pencerelerde bekledi…
O böyle bizden biri oldu yani…
Dertlerimiz aynıydı.
Sevdalarımız da…
Evimizin gerçek direği anamızdı…
Çilekeş analarımıza bir başka sevdalıyız biz…
Şoförün, çaycının, işçinin, memurun derdini bilir, Dertliyle dertleniriz…
'Oh oldu' demeyiz yani…
Hele analarımızın yüzünün asık olmasına dayanamayız…
Ne çektiklerini iyi biliriz…
'Of şimdi beni yıktın' sözüyle, Tenzile anasıyla ilgili gözünde neler canlandığını bilemem elbet.
Ama ana yokluğunun hasretini de acısını da iyi bilirim.
Erdoğan'ın, 23 Nisan münasebetiyle küçük bir kız öğrencinin kemanla şarkılar çaldığı sırada yaptığı sohbet hem içten hem de duygusaldı.
Hele çocuğun "Cumhurbaşkanım bu parça da sizin anneniz için" demesi, Erdoğan'ın da 'Of şimdi beni yıktın' sözü, Ve küçük kızın kemanıyla çaldığı 'Benim Annem' şarkısı beni de bitirdi.
Gözlerim yaşardı.
Reis gibi ben de bittim…
Zaten tatlı anamın ölüm yıldönümü de yakın…
Off of!