Siyasi partilerde 9 Nisan yoğunluğu devam ediyor. Milletvekili listelerini hazırlamak muhtemelen ilgili komisyonlar için hiç bu kadar zor olmamıştı. İttifakların hangi seçim çevrelerinde ortak liste hazırlayacağı ve bunun Meclis'e nasıl yansıyacağı zaten karmaşık bir süreç olan aday belirlemeyi daha da zorlaştırıyor. Propaganda dönemi başladıysa da cumhurbaşkanı adayları Ramazan ayını nispeten düşük polemik ile geçiriyor. Cumhurbaşkanı Erdoğan'ın mesaisinde deprem bölgesindeki iftarlar, temel atma törenleri ve büyük projelerin açılışları var. Erdoğan, "hizmet, proje ve icraat" konusundaki farkını seçmene hatırlatmayı sürdürüyor.
***
Kılıçdaroğlu ise beklediğim üzere adaylığı netleştikten sonra kavgacı halini kuşatıcı ve kucaklayıcı profile çekmeye çalışıyor. Muhalefet çevrelerindeki "hesap sorma, yargılama" tehditlerini ve intikamcı hisleri ifadeyi CHP medyasındaki bazı isimler sürdürüyor. 2019 seçimlerine benzer bir iş bölümü hali: üstte her kesime ulaşma iddiası altta tabanı konsolidasyon için kutuplaştırmaya devam. -9 Nisan sonrası ama özellikle Ramazan'ın bitişiyle daha sert polemiklerin gündemi belirlemesi şaşırtıcı olmayacak.***
Bu seçimlerde en fazla dikkatimi çeken siyasetçileri destekleyen akademisyen ve gazetecilerin siyasetçilerden daha radikal ve özcü ayrımları ve suçlamaları kullanması. Biraz daha açayım.***
14 Mayıs seçimlerinin kritik olduğunda iç ve dış kamuoyu hemfikir. Ancak seçmen seferberliğinde kendi mahallesindekini bile "bölücü" diye linç eden öfke neyin göstergesi? Bu seçimlerin "son seçim" olduğunu söylemek hangi aklın ürünü?***
Cumhur İttifakı ve Millet İttifakı'nın iki farklı Türkiye tahayyülüne karşılık geldiği görüşüne katılıyorum. Bu farkı ne olduğunu politika belgeleri, beyannameler ve vaatlerle karşılaştırmak ve değerlendirmek kamuoyu oluşturucularının görevi. Peki ya iki Türkiye'yi "güç mü, ahlak mı?" diye özcü ayrıma tabi tutmak neden? Kılıçdaroğlu'na destek vermek için sol kesimin akademisyenlerinin iktidarı kötülükle muhalefeti de iyilikle resmeden yorumları özcü bir radikallik içinde. Siyasetin malum "biz-ötekiler" ayrımını çoktan aştı. Hüdapar veya Yeniden Refah Partisi ile ittifak yapmak "kadın düşmanlığı," HDP ile güç birliği yapıp Kandil'den açık destek almak "dertlilerin Türkiye'si" için çalışmak öyle mi? AK Parti tecrübesini değerlendirirken akademide yapılan eleştirilerin siyasallaşmadan öte geçerek özcü-radikal yere savrulmasını ülkem adına hayli endişe verici buluyorum.