Yaklaşık bir ay önce kayalıklara çarparak yan yatan ve yarı yarıya sulara gömülen lüks yolcu gemisi Costa Concordia'nın belgeseli çarşamba akşamı National Geographic kanalında yayınlandı.
Ne yalan söyleyeyim; ünlü Titanic filmini izlerken bile bu kadar etkilenmemiştim.
Kaza sırasında yolcuların ve mürettebatın amatör kameralarla tespit ettiği görüntüler korkunçtu. Tıpkı filmdeki gibi merdivenler şelale olmuş, insanlar birbirlerini ezercesine filikalara hücum ediyorlardı. Gemi görevlileri, kendilerini filikalara atmak isteyenlere engel olmak için zaman zaman zor kullanıyordu.

52 SAAT SONRA
Gemi kısa bir süre sonra 85 derece sancak tarafına yattı. Duvarlar döşeme, döşemeler duvar yerine geçmişti. Geminin bordasına tırmanan kazazedeler, üzerlerinde dolaşan kurtarma helikopterlerinin gece görüş kamerasından açıkça seçiliyordu.
İnsanlar karınca sürüsü gibi tek sıra olmuş, geminin bordasında emekleyerek ipten merdivene ulaşmaya çalışıyorlardı. Duvarların, zemin haline dönmesinin en büyük sakıncası, içeri doğru açılan kapıların birer ölüm tuzağı haline gelmesiydi. Kapıların üzerine biri bastığı anda, 4-5 metrelik karanlık bir boşluğa yuvarlanıyordu. Balayında oldukları için gala yemeğine katılmak yerine odalarında vakit geçirmeyi tercih eden Koreli genç çift ise kamaralarının yarısı suya gömüldükten sonra durumun farkına varabilmişlerdi.
Gemiden 48 saat sonra kurtarıldıklarında gözlerindeki ifadeyi hiçbir oyuncu, hiçbir yönetmen perdede anlatamazdı. Hele gemiye kurtarma çalışması için giren ama düşüp ayağını kıran bir itfaiye görevlisinin verdiği 52 saatlik inanılmaz kurtuluş mücadelesi başlı başına bir film olacak nitelikteydi.
4 bin 190 kişinin bu cehennemden sağ olarak kurtulması ise bir tek kelime ile izah edilebilirdi:
Mucize!