Her fırsatta tekrarlıyorum; ben bir televizyon çocuğuyum. Beni, değerli ailem ile beraber televizyon büyüttü.
Mahalledeki ilk televizyonun sahibiydik. Haftanın sadece iki günü İTÜ'nün deneme yayını yaptığı yıllarda, ekrandaki karlı görüntüye burnumu dayar, yayının başlamasını beklerdim.
Televizyon, benim çocukluğumdu...
Şimdi çocukluğum bir bir ölüyor...
Önceki gün Leman Çıdamlı'yı, dün de Kamil Sönmez'i kaybettik.
Kaynanalar dizisinin bende ayrı bir yeri vardır. Çoğu insan bilmez, dünyada sit-com denilen bir kulvar açıldıysa; yapımcılar, yönetmenler, oyuncular bunu Tekin Akmansoy'a borçlular. Kaynanalar sadece bir güldürü dizisi değildi; apartmandakilerden daha yakın komşularımızdı. Vefayı da onlardan öğrendik, farklı kültür ve etnik gruplardan insanların nasıl bir arada neşe içinde yaşayabileceklerini de...

KA PI KOMŞUMUZ GİBİYDİ
Orada bir kadın vardı. Adı Nuriye Kantar'dı... Eşi Nuri Kantar'ın telaffuzuyla 'Nöriye Gantar...'
Büyük kentin çarkları arasında sıkışıp kaldığı halde saflığından, gelenek ve göreneklerine bağlılığından ödün vermeyen tam bir Anadolu kadını... Her ne kadar içinde çağa uymanın, büyük şehir kadınlarından aşağı kalmamanın kaygısını taşısa da, dönüp dolaşıp yine 'kendine' dönerdi bölümün sonunda. Nöriye Gantar öyle yakındı ki çocuk yüreğime, elime boş bir fincan alıp kapısına dayanarak "Annem biraz kahve istiyor mümkünse" demek gelirdi içimden...
Ve Kamil Sönmez...
Televizyonun siyah-beyaz dönemlerinde insanın içine gerçekten 'eğlence' salan o eski müzik-eğlence programlarının gediklisiydi. Hem sohbeti keyif verirdi, hem de yumuşacık sesiyle söylediği o güzelim Karadeniz türküleri...
'Hekimoğlu' türküsü bu yetimliğin hüznünü nasıl atlatacak bakalım...
Böyleydi işte çocukluğumun televizyonu... Oradaki herkes ailemin bir ferdiydi sanki...
Leman Çıdamlı... Kamil Sönmez... Gittiğiniz yerde rastlarsanız, çocukluğumun yanağından bir makas alın lütfen...