Eğer haber bülteni izleme, gazete okuma alışkanlığınız varsa büyük dramdan mutlaka haberiniz olmuştur. Soma'da yaşamını yitiren madencinin ilk eşinden olan oğlu Berkay'ı, çocuğu olmayan üvey annesi Sema Korkmaz, öz evladı gibi bakıp sevgiyle büyütmüştü. Ama madencinin vefatından sonra mahkeme Berkay'ın velayetini biyolojik annesi Ümran Özen'e verdi. Önce eşini yitiren Semra Korkmaz'ın acısı, Berkay'ın kaybı ile ikiye katlandı.
Peki mahkemenin kararı doğru mu? Sadece yasalar nezdinde değil, vicdani olarak da doğru mu? İşte kararın o tarafı tartışılır.
Tartışılmayacak olan ise anneliğin rahimde değil, 'yürekte' başladığı gerçeği. Bunu en iyi anlatan, 'Kafkas Tebeşir Dairesi' adlı tiyatro oyununun finalidir. Yargıç, çocuğu onu bakıp büyüten üvey anneye mi, yoksa onu terk eden biyolojik anneye mi vereceğine karar vermek için ortaya tebeşirle bir daire çizer. Anneler, çocuğu iki elinden tutup iki farklı yöne doğru çekiştirmeye başlar. Herkes, dairenin dışına çocuk ile beraber çıkmayı başaran annenin davayı kazanacağını sanır. Ama yargıç tam tersi karar verir. Çocuğun elini ilk önce bırakan anneyi 'gerçek anne' olarak belirler. Nedeni, gerçek bir annenin asla çocuğuna acı çektirmeyi göze alamayıp elini ilk önce bırakacak olmasıdır...
Keşke Berkay davasında da hakim; kararını vermeden önce, mahkeme salonunun orta yerine olmasa bile yüreğine bir 'Kafkas Tebeşir Dairesi' çizebilseydi...