Tiyatrodan asla emekli olunamayacağını öğrenmiştim. Nerede mi? Benim de 'konuk oyuncu' olarak sahne aldığım, merhum Tekin Akmansoy ağabeyimin 80'inci sanat yılı kutlamasında... Onun oyun öncesi kulisteki muhteşem heyecanını görünce, bu sanata gönül verenlerin lügatında 'emeklilik' kelimesinin bulunamayacağına kanaat getirmiştim. Yanılmadığımı bu kez de Devlet Tiyatroları tarafından bu yıl yeniden sahnelenen Hüzzam oyununda gördüm.
Karşımda bu oyunu tam 32 senedir tek başına oynayan Maral Üner vardı. İlk dakikasından son saniyesine kadar gözümü kırpmadan, büyük bir hayranlık ve ondan daha büyük bir saygı ile izledim. Zaman zaman gözlerimin yaşardığı da oldu. Ama oyunun dramatik yapısından değil, Üner'in harikulade performansından bulutlar inmişti gözlerime... Yaşı ilerlemiş, hareketleri ağırlaşmış olmasına rağmen öyle muazzam oynadı ki Mahpeyker'i...
Tek kişilik oyunlar, tiyatro sanatının Nirvana'sıdır bana göre. Bırakın oyunculuk gücü, jestler ve mimikler ile duyguyu seyirciye geçirmeyi, iki saatlik teksti ezberden bir kere bile teklemeden seslendirmek bile başlı başına bir meseledir çünkü...
Ve Maral Üner'in verdiği; bir temsilden ziyade, tiyatro sanatçısı olmanın değil, 'tiyatro sanatçısı kalmanın' dersiydi. Maral Üner bir de iki perde arasına interaktif bir stand-up gösterisi sığdırmasın mı!
"Bazıları bizim oyunu hüzzam deyip oynattı, bazıları cüzzam görüp kaldırdı" dedi, acı acı gülümseyerek... Bir alkış da 32 yıllık oyunu yeniden repertuvarına alan Devlet Tiyatroları'nın yeni yönetim kadrosuna...
Hüzzam şimdilerde Beyoğlu Küçük Sahne'de (Sadri Alışık Tiyatrosu) oynanıyor. Bilet fiyatları, tam 10, indirimli 6 lira... Karşılığında; dakikalarca ayakta alkışlayacağınız bir oyunculuk resitali ve kirinden, tozundan, yaldızından arındırılmış, gerçek ve saf tiyatro... Yani; bedava dostlar, bedava...